Aktualności
1
Najnowsze artykuły
Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułów
1
ArtykułyEkranizacja Chmielarza nadchodzi, a Netflix kończy „Wiedźmina” i pokazuje „Sto lat samotności”
6
ArtykułyCzy książki mają nad nami władzę? Wywiad z Emmą Smith, autorką książki „Przenośna magia“1
ArtykułyŚwiatowy Dzień Książki świętuj... z książką! Sprawdź, jakie promocje na ciebie czekają!7
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LCPowiązane treści
Głód zabijania Alice Blanchard
„Głód zabijania” to bardzo dobry thriller, którego fabuła wciąga już od pierwszej strony. I choć może ktoś się przyczepi się do tego, że na początku jest mało mrocznie, mało intrygująco, jednak dla mnie nie miało to żadnego znaczenia, gdyż od razu wsiąkłam w fabułę i niczym niemy bohater oglądałam wszystko z boku. Ogromnym plusem tej książki jest jej nieprzewidywalność i wiele nieoczekiwanych zwrotów akcji. Autorka do samego końca wodzi za nos i rzuca strzępki informacji, które i tak nie ułatwiają wpadnięcia na odpowiedni trop i trudno odgadnąć kto stoi za wszystkimi mordercami. Uwierzcie, że ja pod koniec podejrzewałam już wszystkich, nawet chłopaka głównej bohaterki, który raczej nie miałby możliwości, by przed laty zabić jej siostrę. Naprawdę jestem pod wrażeniem tej książki, bo niełatwo zrobić mi wodę z mózgu, a autorce bez żadnego problemu się to udało. Bardzo spodobała się mi postać głównej bohaterki, która mimo traumatycznych przeżyć z przeszłości nie była słabą i delikatną kobietą. Ona twardo stąpała po ziemi i nawet postanowiła kolejny raz zmierzyć się z przeszłością, co doprowadziło do tego, że wplątała się w chorą grę z prawdziwym zabójcą siostry. Drugoplanowi bohaterowie również zasługują na uwagę, bo ich postacie mieszają, plączą, zbijają z tropu i wnoszą wiele do całej opowieści. Styl, jakim została napisana książka lekki, prosty i przyjemny w odbiorze, dzięki temu książkę czyta się w ekspresowym tempie. Dla mnie to dobry thriller, który może nie trzyma cały czas w napięciu, ale autorowi do tego stopnia udało się mnie zaciekawić i zainteresować, że nie będę się tego czepiać. Myślę, że najwięcej emocji i napięcia pojawia się pod koniec książki, kiedy główna bohaterka dowiaduje się, kim jest morderca i musi walczyć o własne życie. Wtedy akcja nabiera tempa i zapartym tchem czeka się na finał. Czy Kate przeżyje? Czy mordercę dosięgnie ręka sprawiedliwości? Tego musicie dowiedzieć się sami. "Głód zabijania" to powieść, która przydanie do gustu niejednemu fanowi gatunku. Według mnie to dobry thriller, przy którym świetnie spędziłam czas.Głód zabijania Alice Blanchard"Głód zabijania" jest w mojej opinii wręcz nomen omen książkowym przykładem przeciętnego thrillera. Wszystko w niej jest jak wzięte z instrukcji "Jak napisać thriller" wymieszane i bez większego polotu wtłoczone w formę. Fabuła jest średnia. O ile nie mogę nazwać jej słabą, tak w połowie lektury zacząłem zastanawiać się nad wątkiem przewodnim. Po kilku minutach doszedłem do wniosku, że nie mam pojęcia co jest główną osią opowieści. Czy jest to relacja Kate i jej nowej pacjentki, czy jest to związek z jej chłopakiem, sprawa zabójstwa jej siostry czy może prawnicze boje związane z poprzednią pacjentką Kate. O ile w teorii takie prowadzenie narracji ma sens, w końcu zazwyczaj człowiek nie ma tylko jednej sprawy na głowie, tak część tych wątków jest po prostu zbędna, pewne wydarzenia do niczego nie prowadzą. Przypomina to trochę oszczerstwa w stronę polityków. Rzucaj nimi jak możesz, a coś na pewno się przyklei. Oczywiście pojawiają się tutaj takie klasyki jak mhroczne tajemnice z przeszłości, problemy z nałogami, problemy w relacjach międzyludzkich, brak umiejętności rozmowy, ale całość jest strasznie bez wyrazu. Równie nijacy są dramatis persona. Kate jest po prostu idealnym przykładem członka społeczeństwa bez odchyłów w żadną stronę. Niby ma to sens, w końcu jest psychiatrą, niemniej nie jest osobą, na której można oprzeć fabułę. Niby chce pomagać innym, ale bez przesady, pragnie dowiedzieć się prawdy o losie jej siostry, ale tak bez przekonania. Reszta to w większym lub mniejszym stopniu chodzące stereotypy. Bryluje w tym zwłaszcza chłopak głównej bohaterki, o którym jedyne co wiem po lekturze, to że próbuje być śmieszkiem. Cała reszta jego cech jest tak poplątana, że nie dałbym rady określić jego charakteru. Wszystko uratować mógł antagonista, jednak na końcu i on okazuje się niezbyt ciekawym stereotypem. Mam problem z oceną tej powieści. Z jednej strony nie miałem frajdy podczas jej czytania, z drugiej ciężko mi też nadmiernie krytykować jakieś elementy. Większość z nich jest po prostu odtwórcza. Autorka miała chyba jakiś koncept na bardziej skomplikowaną historię, ale wszystko to ginie pod warstwą niepotrzebnych wydarzeń i nierozwiązanych wątków. Nie jest to dzieło ambitne czy nawet dobre, ale nie będę też odradzał jego przeczytania w wolny wieczór czy dwa.Popularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
