Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspomnienia z okresu przymusowego pobytu w Kazachstanie młodego Polaka, mieszkańca przedwojennego Lwowa. Swoją historię podaje z młodzieńczą werwą przez co czyta się to szybko i z dużą przyjemnością. To również trochę wada tego materiału, ponieważ wiele ciekawych historii jest spisanych zbyt pobieżnie jak na mój gust i chciałoby się dowiedzieć więcej o innych bohaterach tych wspomnień. Na tym tle wyróżnia się opis niespodziewanej wizyty na grobie bliskiej mu osoby (nie chcę zdradzać szczegółów przyszłym czytelnikom tej książki). Najdojrzalszy fragment całej książki. Przeczytałem ponownie po bez mała 25 latach i okazało się, że to ta maleńka książka zawiera scenę, która utkwiła mi w pamięci na wszystkie te lata. Krótka scena z dwojgem staruszków - małżeństwem, którze wygnane do Kazachstanu uznalo duże potrety swoich przodków za swoje najcennejsze skarby warte do zabrania na tułaczkę w nieznane. NIe potrafię wytłumaczyć dlaczego, ale wbiło mi się bardzo mocno w pamięć.