Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby polskie legendy herbowe, a bardziej mitologia słowiańska, w gruncie rzeczy jednak - straszny groch z kapustą. Książka napisana jest przeraźliwie chaotycznie, króluje strumień świadomości i dygresje od dygresji. W tym chaosie nikną naprawdę wartościowe spostrzeżenia i zasadne wnioski. Nie uświadczymy tu też konkretnej bibliografii, a autorzy stosują wyrafinowaną argumentację w stylu „jak wiadomo” bądź „ świadczy o tym wiele innych przykładów”. Ostatecznie książka nie jest niczym więcej, jak zapisem bogatych a różnorodnych skojarzeń, jakie przychodzą do głowy autorom. A kojarzy się wszystko z jednym schematem, czyste idee fixe. Analogii szukają nie tylko w kręgach celtyckich czy irańskich, ale nawet chińskich. Locha jest tożsama z odyńcem, a ten z kolei - w zależności od potrzeb - nie różni się niczym od smoka, poganina albo wojsk krzyżackich. Dzięki temu wszystko się zgadza, na początku była Wielka Macierz, zniewolona później przez patriarchat… Jeśli jakaś legenda pojawia się w wielu miejscach świata to z pewnością nie przypadkiem, musiał istnieć niezależny od kręgu kulturowego wspólny rdzeń – przecież spisujący opowieść kronikarz nie mógł znać starożytnych podań, które nieco by pozmieniał… Ech, za dużo naciągactwa i nadinterpretacji. Książkę polecam jedynie tym, którzy sporo już na temat słowiańskich wierzeń przeczytali i potrafią wyłowić z tego chaosu kwestie godne rozważenia.