Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż za poruszająca, bardzo dobrze napisana i ważna powieść młodzieżowa, która przemówi nie tylko do młodych ludzi. Do mnie - dojrzałej kobiety, mamy, przemówiła na wielu poziomach: 1. na poziomie poznawczym - bo to szczegółowe studium zachowań i emocji osoby z zespołem Aspergera. To w jaki sposób główna bohaterka Alvie reaguje na otaczający ją świat, relacje społeczne i zachowania innych ludzi wobec niej, przybliża czytelnikom zaburzenie rozwojowe ze spektrum autyzmu. 2. na poziomie emocjonalnym - bo walka Alvie o siebie jest żmudna, niewiarygodnie trudna, tym bardziej, że ta siedemnastolatka zdaje sobie doskonale sprawę ze swoich ograniczeń, ale i ma potrzebę wyjść poza nie. Potrzebna jej jednak do tego godna zaufania osoba, która zaakceptuje ją w pełni taką, jaką jest i jaką już będzie. I taką osobą okazuje się Stanley - dziewiętnastolatek cierpiący na wrodzoną łamliwość kości, obdarzony wyjątkową empatią oraz niekwestionowanym rozumem. Uczucie tych dwojga przejdzie niejeden wstrząs, będzie ich bolało, a strach przed bezwarunkową miłością będzie ich paraliżował, co śledziłam z zapartym w piersiach tchem. 3. na poziomie rodzicielskim - bo matka Alvie, pokiereszowana przez życie i często bezradna wobec „wadliwego” (jak myśli o sobie Alvie) dziecka, staje się uosobieniem każdego rodzica czy opiekuna, który czuje, że musi swojemu dziecku o wyjątkowych potrzebach zapewnić wszystko, co najlepsze. Niestety jednak, w tym starciu o lepsze życie dla swojej pociechy, mama Alvie zapętliła się tak, że podjęła nieodwracalne decyzje. Nie będę jednak tej kobiety oceniać, ale będę dogłębnie współczuć, bo jak to często bywa z rodzicielstwem wymagającego dziecka, została ona ze wszystkim sama :( „Moje serce, mój wróg” to książka napisana z olbrzymim wyczuciem, znawstwem tematu, a ja sama uznaję ją za historię dużego kalibru. Zostanie na mojej półce już na zawsze i może kiedyś sięgnie po nią moja córka w ramach lekcji różnorodności.