Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Amerykanie potrafią pisać świetne, niestandardowe reportaże. U Roba Schmitza mamy zaledwie kilku bohaterów, ale łączy ich osoba autora, który jest bardzo obecny w tekście. Od wielu lat mieszka w Szanghaju wraz z żoną i dziećmi, dodatkowo dobrze zna chiński. Jego rozmówcami i jednocześnie dobrymi znajomymi są mieszkańcy tytułowej ulicy Wiecznej Szczęśliwości, którym szczęścia w życiu często brakuje. Pochodzą z różnych regionów Chin, dzieli ich wiek i status społeczny, nawet marzenia mają odmienne. Stateczny wujek Feng chciałby mieć po prostu święty spokój, podczas gdy jego szalona żona, ciocia Fu, szuka kolejnych okazji do inwestycji, co kończy się zawsze katastrofą. Chyba nigdy nie spotkałam w reportażu tak barwnej postaci jak pani Fu. Jest przekomiczna, więc brawa dla tłumaczki, że była w stanie tak świetnie oddać jej charakter. Wśród grona bohaterów mamy też takich, którzy odważnie stawiają kroki w kapitalistycznym świecie oraz tych, którzy z nim odważnie walczą. CK eksperymentuje z biznesem kawiarnianym i jednocześnie sprzedaje akordeony. Pani Zhao prowadzi kwiaciarnię i martwi się o przyszłość swoich synów. A pan Kang stawia się urzędnikom i deweloperom w obronie swojego niewielkiego domu. Naprawdę nietrudno wczuć się w tę sąsiedzką atmosferę, co sprawia, że z ogromną ciekawością śledzimy kolejne odsłony szanghajskiej sagi. Jest to opowieść o szerokim wachlarzu emocji – zdarzają się fragmenty zabawne, jak i przejmująco smutne. Jest mowa o krzywdzącym systemie meldunkowym, o wielkim głodzie z czasów reform Mao, obozach pracy, zachłannych deweloperach oraz piramidach finansowych. Przez pryzmat jednej ulicy i jej mieszkańców wiele dowiadujemy się o całym kraju. Stworzenie takiego reportażu to naprawdę wielka sztuka.