Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest łatwa książka. To nie jest prosty w odbiorze poradnik z cyklu "by żyło się lżej". Jeśli nie czytałeś jeszcze nic z cyklu filozofii buddyjskiej może Ci być ciężko przebrnąć przez zawarte w niej pojęcia mimo słownika na końcu. Odniosłam wrażenie, że treść książki jest bardzo nierówna. Miejscami trzeba się rzeczywiście zatrzymać, przeżuć jakiś fragment, zamyślić nad nim. Potem nagle trafia się na mądrość jak z Paulo Coelho. Także czytając brnęłam przez sinusoidę od "hmmm... ciekawe" do "eeee... no nie". Sam tytuł stał w sprzeczności do fragmentu w którym Pema wyjaśnia, że przekonanie iż mamy mnóstwo czasu i możemy odłożyć praktykę duchową na później jest iluzją. Okazało się jednak potem, że tytuł oryginału jest zupełnie inny a polski jak to często bywa zupełnie nietrafiony. Nie przekonują mnie zawarte w książce przesłania w stylu "musisz odnaleźć spokój w braku poczucia bezpieczeństwa" albo "zamiast zaprzeczać cierpieniu - przyjmuj je i przemieniaj ból w radość". Nie mogę się też zgodzić z opisami Pemy odnośnie teizmu. Jestem na świeżo po lekturze ks. Kaczkowskiego i jej postrzeganie wiary w Boga jako próby zrzucenia na kogoś zewnętrznego odpowiedzialności za nasze życie jest dla mnie koncepcją nie do przyjęcia. Wiara to coś więcej niż "przekonanie, że jeśli będziemy postępować właściwie, ktoś nas w końcu doceni i zaopiekuje się nami". Pema wybrała drogę dharmy jako "pełnej akceptacji nietrwałości i zmiany", która "nie daje nam niczego czego moglibyśmy się uchwycić". W tym miejscu jest mi bliżej do koncepcji Jana :) Jeśli jednak interesujesz się rozwojem duchowym, jeśli praktykujesz medytację to warto sięgnąć po tę pozycję. Są piękne wskazówki jak medytować i co dzięki temu zyskamy, dlaczego warto być tu i teraz i nie czepiać się tego co było. Jak uczyć się być w teraźniejszości i wykorzystywać wszystko co nas spotyka na drodze do własnego rozwoju, widzieć w porażce nie samą porażkę ale też płynącą z niej naukę, jak walczyć z dyskursywnymi myślami i dbać o spokój umysłu. Znajdziesz tu też zdania, które mogłyby być wspólne i dla katolickiego księdza i dla buddyjskiej mniszki np. "To, czy postrzegamy świat jako raj, czy jako piekło, zależy jedynie od sposobu patrzenia".