Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kwaśne jabłko” (scenariusz: Jerzy Szyłak, ilustracje: Joanna Karpowicz) to historia o ciężarze porównywalnym do ciosu w splot słoneczny albo walenia głową o brzeg wanny. Okropna, przytłaczająca, odpala silniki bezsilności i robi się po niej zimno. Nawet na chwilę nie traci na sile rażenia. Nawet, kiedy zdajemy sobie sprawę, że jest łudząco podobna do miliona innych występujących z powszechnością pokrzywy. Nawet, kiedy w pewnym momencie wypada z góry założonego przez nas w naszej głowie toru, skacze na wybojach i koziołkuje, by po kilku sekundach wrócić na właściwe, bezduszne miejsce. Nawet, kiedy jesteśmy tacy mądrzy, szczęśliwi i ładni i wiemy, że happy endu nie będzie i że dzisiaj nie zwycięży dobro. Jeżeli chcecie komuś popsuć dzień, sprawić, że poczuje się źle, a pogoda stanie się jeszcze bardziej ciemna, to jest to prezent idealny. „Kwaśne jabłko” to historia po której poranne tańczenie do ulubionych piosenek wydaje się nieskończenie głupie i marne, a prywatne bolączki w porównaniu z kłopotami innych stają się problemami o ciężarze żadnym.