Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do przeczytana tego niemłodego już opracowania zachęciła mnie książka: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5036929/wiezniowie-prawdy. Tam właśnie rekomendowano, aby szerzej zapoznać się z tym wydawnictwem stanowiącym, jak się okazuje, ważny element uzupełniający w temacie. Tekst Raymonda Franza jest wymowny i komplementarny, ale też szokujący i bardzo precyzyjny; stanowi prawdziwie cenną bazę wiedzy o JW.ORG i szeregowych członkach tego czegoś. Mamy tu przede wszystkim śmiało naszkicowany rys historyczny ruchu. Narracja prowadzona jest torem szczegółowych omówień licznych zagadnień i zjawisk wraz z przytoczeniem (i w wielu przypadkach zaprezentowaniem) archiwalnych dokumentów i publikacji. W jakimś sensie poznajemy sposób rozumowania ludzi omamionych i więzionych w systemie religijnego dyktatu. Najbardziej szokuje arbitralność i brak empatii ludzi kierujących owym religijnym tworem. Strategie Ciała Kierowniczego są dziwaczne i dość prymitywne intelektualnie, a działania korporacyjne – dalekie od uczciwości i rzetelności. Autor punktuje szereg nieścisłości, sprzeczności i perfidnych zachowań. W tekście, Raymond Franz wielowątkowo uwypukla, jakiemu permanentnemu naciskowi i jakim ograniczeniom oraz manipulacjom podlegają Świadkowie Jehowy. Ubolewa, nad stanem euforii i oniemienia wielkiej masy szaraków. To stan zahipnotyzowania. Liczy się tylko Organizacja, system, Bóg… człowiek jest tylko trybikiem, a relacje międzyludzkie warunkowe i nierzadko płytkie. Ponadto są one narzędziem terroru. Autorowi trudno było się z podobną praktyką pogodzić. Nie mógł też zrozumieć powodów asymetrycznego i nonszalanckiego prowadzenia dialogu z szeregowymi członkami. Brak dobrowolności i otwartości na fakty był zdumiewający. Ostatecznie wytrącony z rutyny Raymond Franz doznał olśnienia. Naszła go refleksja. Cierpliwe czekając i oczekując finału został zdradzony i oszukany. Ostatecznie poczuł potrzebę odcięcia się od nieznośnego i natarczywego religijnego dogmatyzmu, legalizmu i autorytaryzmu owej „najlepszej religii”, w której wyrósł, i w której osiągnął teoretycznie jedno z najwyższych stanowisk. Jak sam pisze: „„Recepta” – jeśli tak można się wyrazić – na zachowanie prestiżowego stanowiska w Organizacji była łatwa do zrealizowania. Nie mogłem jej jednak pogodzić ze swoim sumieniem.” „Co do samego Ciała Kierowniczego, było dla mnie rzeczą jasną, że uznanie ze strony pozostałych jego członków zapewniłbym sobie po prostu dzięki regularnemu wyrażaniu pełnego poparcia dla Organizacji oraz – z małymi wyjątkami – dzięki śledzeniu, w którą stronę skłania się większość dyskutantów, a następnie wypowiadaniu się tudzież głosowaniu zgodnie z tą właśnie linią. Wyrażając to nie jestem cyniczny.” Autor zaryzykował utratę długoletnich przyjaźni, a także pozbawił się stabilności finansowej i socjalnej. Najbardziej ryzykował oczywiście w kwestii stosunków rodzinnych – nie mógł być pewny jak na to wszystko zareaguje jego żona. Stanął na uboczu w oczekiwaniu... Na tego rodzaju rozdrożach decyzja nie przychodzi łatwo. I choć bardzo bolał nad koniecznością odrzucenia dziedzictwa religijnego przeczuwał to. I musiał i tak to zrobić w imię wyższych wartości. Nie mógł postąpić inaczej. Wymagała tego uczciwość oraz splot dalszych zdarzeń. Bo najzabawniejsze i najtragiczniejsze jest to, że Organizacja i tak się go pozbyła i to na drodze mało eleganckiej intrygi. Bolesna, ale i pouczająca lektura. Polecam!