Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem dość bezkrytyczna wobec naszych rodzimych publikacji o sztuce japońskiej z tej prostej przyczyny, że według mnie jest ich ciągle za mało. Proszę się zatem nie dziwić, że skądinąd niewielki albumik dostaje prawie tyle gwiazdek, co wysmakowane, staranne, dopieszczone perełki z muzeum Manggha. "Miecz i kimono. Sztuka dawnej Japonii" równie dobrze mogłaby mieć podtytuł "stereotyp dobrze się sprzeda". Nie będę też komentować kabotyńskiego pomysłu na zastąpienie "o" zdeformowaną flagą Japonii, jakby miecza i kimona nie było dość. Mogłabym za to przyczepić się, że do składu książki wybrano font, który nie zawiera znaków diakrytycznych potrzebnych do transkrypcji Hepburna. Mogłabym się przyczepić, że esej autorstwa uznanej historyczki sztuki Teresy Grzybkowskiej jest na poziomie pracy zaliczeniowej studenta, który posiłkował się tylko Wikipedią. Zostawmy to wszystko w spokoju. Mamy świetny rys Małgorzaty Martini o historii i kontekście kulturowym postaci, jakie zobaczymy na drzeworytach z okresu Edo: kurtyzan, gejsz, aktorów kabuki, samurajów. Mamy esej o kimonie, o wachlarzu (jeśli mnie pamięć nie myli, pierwszy, jaki spotkałam) oraz króciutkie wyjaśnienie, czym jest tsuba (jelec tarczowy) w japońskim mieczu. A potem zdjęcia blisko setki eksponatów z bardzo dobrymi opisami i komentarzem: zbroje, kilka mieczy, spory zbiór wspomnianych jelców tarczowych, dwa kimona i wachlarze, nieco ceramiki i laki - te zdjęcia stanowią mniej więcej połowę katalogu. Druga połowa to już tylko drzeworyty od początków XVII wieku do połowy XIX. Większość eksponatów pochodzi z kolekcji muzeów w Warszawie i Krakowie, które nie mają stałych wystaw. Kto zatem jest ciekaw, jakie cacuszka mamy w polskich zbiorach, a nie zdobędzie tego katalogu, znajdzie podobne opracowania wydane przez Mangghę :)