Jesteśmy społecznością, która kocha książki

🧵 Punktem wyjścia i jednocześnie źródłem tytułu tej bogatej monografii poświęconej łódzkim robotnicom zakładów włókienniczych jest słuszne pytanie o to, dlaczego główną trasę przelotową Łodzi nazwano aleją Włókniarzy, skoro tak naprawdę zawód ten był sfeminizowany i przy maszynach stały kobiety, a nie mężczyźni. 🧵 "Aleja włókniarek" to nie tylko wnikliwie udokumentowana historia łódzkich fabryk, ale przede wszystkim wydobycie z wielości brzęczącego roju jednostkowych historii kobiet, które tam bardzo ciężko pracowały. Autorka, korzystając z licznych źródeł - artykułów prasowych, książek, opracowań naukowych, a także rozmów z włókniarkami i bliskimi im osobami, tka misterny wzór fabrycznego życia, wypełnionego miarowym stukotem maszyn, w bawełnianym pyle, upale lub zimnie, niemalże bez przerwy, nieprzerwanie, na stojąco, na akord, szybko i dokładnie, na trzy zmiany, w dzień i w nocy. 🧵 Różnorodność tego tematu wymaga uporządkowanej formy, rozplątania różnokolorowych nici i nawinięcia ich na grubą szpulkę nieporwanej opowieści. Autorka poradziła sobie z tym w możliwie najprostszy sposób, snując wykład z zachowaniem chronologicznego dyskursu. Czytelnik poznaje zatem dzieje łódzkiego włókiennictwa na tle - w ogóle - historii wielokulturowej Łodzi, społeczno-gospodarczych przemian, politycznych zawirowań i w kontekście socjologicznych oraz (też!) etnograficznych uwarunkowań. Najbardziej wzruszają jednak osobiste wspomnienia włókniarek, które podzieliły się z Autorką ciężarem minionych doświadczeń. 🧵 Można zarzucić Autorce, że w niektórych fragmentach się powiela, że wspomnienia można było inaczej ułożyć, ale z pewnością trzeba docenić to, że jej książka ujmuje w całość tematykę dotychczas rozproszoną i zagubioną na kartkach różnych publikacji. 🧵 "Aleja włókniarek" ma dla mnie wymiar osobisty. Łódź darzę ogromnym sentymentem. To miasto, w którym chodziłam do liceum i studiowałam. Uwielbiam je całym sercem za różnorodność, swojskość i za to, że tak pięknie się rozwija. A moje babcie przez wiele lat były związane z branżą tekstylną - Jadzia pracowała w fabryce Obrońców Pokoju, a Ania miała swój zakład krawiecki. Dziękuję Autorce za tę wzruszającą podróż w czasie po moim ukochanym mieście i jego historii, którą tworzyły spracowane dłonie tych silnych kobiet.