Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kronika życia mieszkańców pewnej arabskiej wioski zagubionej pośród palestyńskich osiedli. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie była to w pełni (albo prawie w pełni) chrześcijańska wioska w morzu muzułmańskich miejscowości na granicy z silnym państwem żydowskim. Jak się żyje tym, którym żyć naprawdę trudno? Trudno się żyje. Co więcej ta trudność wynika bardziej z relacji z izraelskim sąsiadem niż muzułmańską większością; w końcu dla żyda arab to bardziej wróg niż neutralna postać. A mieszkańcy naszej wioski to Arabowie z dziada pradziada. Książka naprawdę prosta. Opisy rzeczywistości są takiej jak je widziały literacko sprawne ale nie wybitne oczy. Miejscami jest trochę nużąca (jak to kronika),ale jedno przebija z niej nieustannie – nadzieja – zawsze tu byliśmy i pozostaniemy.