Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Karaska dotąd kojarzyłem jako przyjaciela Zbigniewa Herberta, a najbardziej jako właściciela charakterystycznej brody (kto widział raz nie zapomni nigdy). I choć formalnie nie jest to poezja z brodą to treściowo jak najbardziej. Karasek przemawia w swoich późnych tomach z pozycji człowieka doświadczonego a niejednokrotnie po prostu „mędrca”. Skłonność ta jest do wybaczenia, wiek ma wszak swoje prawa (a i broda zobowiązuje). Niestety poezja ta nie trafia do mnie zupełnie, mijam się z nią. Bywają lepsze momenty, ale całość jest jakaś taka pretensjonalnie impresyjna, że nie zdołałem się przełamać by spróbować wejść w te teksty. Pewnym rozgrzeszeniem tego chaosu mogłaby być poetycka strategia, do której odwołuje się Karasek. Podświadomość, logika sennych skojarzeń są tu drogowskazami, które jednocześnie ostrzegają, że bezpośrednio nie będzie. Jednak taka deklaracja (złożona bezpośrednio przez autora w posłowiu) nie rozgrzesza niedociągnięć. Uroda frazy Karaska na mnie nie działa, zupełnie jej nie dostrzegam. Mam też mocne poczucie, że poeta pisze bardziej do siebie niż do czytelnika, w większości przypadków nie wiem nawet co chce powiedzieć. W oczy rzuca się przede wszystkim brak selekcji jakby poeta wrzucił do tomików całą swoją produkcję i jakieś nieznośne gadulstwo, dykteryjki bez znaczenia, refleksje rzucane bezrefleksyjnie, co jest o tyle zaskakujące i męczące, że same wiersze są bardzo krótkie. Karasek dość wyraźnie inspiruje się Ungarettim, ale jego miniaturom brak formalnej dyscypliny słynnego Włocha. Dużo tu towarzyskich mrugnięć i osobistych aluzji, ale niewiele z tego wynika dla samej poezji, bo wiersz to nie wpis do sztambucha, choć Karasek zdaje się bywać innego zdania. Przykrym tego przykładem jest wiersz poświęcony Herbertowi, boleśnie wyprany z jakiegokolwiek konkretu, w którym nazwisko wielkiego poety pojawia się jakby w celu wypełnienia jakąś treścią jałowego zupełnie utworu. Widać też wyraźne aspiracje aforystyczno-filozoficzne w odmianie wschodniego mędrca (znów ta broda!),niestety poziom ich odkrywczości czy świeżości jest wątpliwy. Jest też „humor”, który u Karaska opiera się zaś niejednokrotnie na słownych grach (mój ulubiony zestaw to częstochowski „Gangesu / sedesu”). Może gdyby był poetą operującym w tonacji buffo takie „śmiesznostki” byłyby łatwiej strawne, ale - jak dla mnie - brak tu błysku i lekkości. To wszystko sprawia, iż żegnam Karaska bez żalu. A nawet z poczuciem ulgi.