Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam szczerze, że bardzo liczyłem na tę powieść, a po lekturze żałuję, że nie wziąłem się wcześniej za “Rycerzy Wielkiej Gry” czy “Teodozja odchodzi”. Wprawdzie Piechowski, jak to Piechowski “ma momenty”, ale całość wygląda jak wprawka do powieści albo jak część większej całości. Autor, podobnie jak Umberto Eco, wierzy w spiskową praktykę dziejów. Jego powieści historyczne to wizja historii kształtowanej przez tajne stowarzyszenia, spiski, zdrady, sprzysiężenia i nieznane nikomu układy. Główną rolę gra tu Zakon wywodzący się od templariuszy, Zakon tak potężny, że masoneria zdaje się przy nim błahą zabawką znudzonych bogaczy. Jest też i tarot, lecz pozbawiony swej magicznej istoty. Dla członków Zakonu karty to rodzaj szyfru i ćwiczenia umysłu. Łamigłówka, którą wykorzystują do swych mniej lub bardziej niecnych celów. Brzmi trochę jak Dan Brown, ale Piechowski celuje znacznie wyżej niż szukanie spełnienia w sensacyjnej fabule. Kapitalnie wychodzą psychologiczne wiwisekcje bohaterów: portrety Poniatowskiego czy Szczęsnego Potockiego to prawdziwe perełki. Gorzej gdy bohaterowie zaczynają myśleć - rozważania o sprawach “poważnych i smutnych” to niestety pięta Achillesowa prozy Piechowskiego. Dęte, ciężkie i niewiele wnoszące passusy sprawiają, że myśl czytelnika ulatuje byle dalej od lektury. O ile jednak byłem w stanie wybaczyć ciężkość stylu w mistrzowsko poprowadzonej “Być przy ogniu”, o tyle “Śmierć tańczy poloneza” wydaje się powieścią urwaną w pół słowa. Gdzieś ktoś, coś, komuś, na tle wielkiej historii upadającej Rzeczypospolitej i… koniec. Wielka szkoda zmarnowanego potencjału.