Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwa powody, dla których chciałem tę książkę przeczytać: Raz, że interesuje mnie mocno ten okres "przejściowy" (przejściowy między wojną a pokojem i przejściowy między światem starym i zupełnie innym światem nowym); Dwa, że o na tego autora wielokrotnie powoływał się Piotr Zychowicz - na tyle często, że mnie to mocno zaintrygowało. No i w pierwszym przypadku się nie zawiodłem: opisuje Siemaszko bardzo ciekawie rozterki polskich żołnierzy. Szczególnie intrygujące jest, że zupełnie inne podejście mieli ci, którzy przeszli przez ZSRR a diametralnie inne ci, którzy służyli w Wermachcie albo Luftwaffe. Do tej pory zresztą nawet nie wiedziałem, że wszyscy żołnierze polscy rekrutowani wśród jeńców niemieckich mieli zmienione nazwiska - w ten sposób ukrywaliśmy fakt łamania przez nas konwencji genewskiej z 1929 roku. Miał autor do rozwiązanie polskiej armii na zachodzie bardzo zdroworozsądkowe podejście, różne od ówczesnej publicystyki londyńskiej: twierdzi on, że Brytyjczycy podeszli do tematu w sposób wyrachowany ale jednocześnie rycerski - nie pasowało im, żeby Polaków u siebie zatrzymać ale z drugiej strony zrobili jednak wszystko, żeby jakoś zapewnić przyszłość tym, którzy do Polski nie chcieli lub nie mogli wracać. Przy okazji opisuje on różne perypetie związane z tym okresem przejściowym kiedy jedni jeszcze bawią się w wojsko a inni już czują się cywilami. Nie ma tu może odkrywania zupełnie nieznanych faktów ale jest w tych wspomnieniach coś zastanawiającego: detaliczność autora jest imponująca a momentami wręcz szokująca. A pisał to przecież prawie 70 lat później. Od razu widać, że musiał prowadzić na bieżąco bardzo szczegółowe zapiski i przechowywał wszelkie dokumenty, które mu wpadły w ręce - zresztą wiele z nich jest tu reprodukowane. Momentami wręcz jest to przegięcie bo dowiedzenie się, o kupno czego prosiła go matka w liście z konkretnego dnia 1946 roku albo detale godzinowe przeprowadzonego śledztwa w sprawie kradzieży jego cywilnego ubrania. Ale z drugiej strony ma to swój urok, bo czasem z takich detali można się i tak dowiedzieć ciekawych rzeczy, np. z detali świadectwa gimnazjalnego można wiedzieć jakich przedmiotów uczono. Teksty pisanych wówczas wypracowań dają wgląd w poglądy autora wówczas a nie 60 lat później. No i jako deser - bardzo szczegółowe wyjaśnienie kwestii nie uczestniczenia Polaków w londyńskiej defiladzie.