Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Cudze chwalicie, swego nie znacie” Nie mam tutaj (prawie) zastrzeżeń co do teorii i praktyki, gdyż ta pokrywa się z chrześcijańskim monastycyzmem i w pewnej mierze z greckim ideałem mędrca najpełniej wyrażonym w stoicyzmie. Jednak z uwagi na to, że autor, czy to z niewiedzy, czy z intencjonalnej uszczypliwości wobec Zachodu, nie omieszkał wypisywać bzdur na temat naszej cywilizacji, zmuszony jestem podkreślić, że jest podręcznikowym przykładem człowieka, który za młodu nie podjął wysiłku poznania własnych korzeni, a gdy już dorósł, za wszelkie własne niedoskonałości zaczął obarczać otoczenie, w którym dorastał (doucz się człowieku, że sarkasz na oświeceniowy racjonalizm, a nie na Zachód jako taki),a gdy tylko nadarzyła się okazja, aby nie utożsamiać się z własnymi wadami, czmychnął mentalnie na Daleki Wschód, który na dystansowaniu się do wszystkiego, a zwłaszcza do siebie i swoich błędów, co zostało podkreślone w treści, stoi. Wpierw poznajcie własną kulturę, a zobaczycie, że Daleki Wschód nie jest w stanie zaoferować wam niczego dobrego więcej, niż wasi właśni przodkowie, a zdecydowanie dużo mniej. Nawet język i sformułowania, których używa Robert Karr Jackman (bo tak się nazywa),są wciąż europejskie (np. Platońska triada dobra, prawdy i piękna). Zanim zachłyśniecie się Wschodem, prawdziwie poznajcie Zachód: grecką filozofię, rzymską państwowość i chrześcijaństwo – z poważnych książek, a nie z filmów. Warto też wiedzieć, że buddyzmów jest wiele i to jest jakaś odmiana, dostosowana do zachodniego odbiorcy.