Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Exemplum nieco egzotyczne. Wiersze Abu Sajida to zupełna odskocznia od tradycyjnej lektury, która nie stała się wielk zaskoczeniem, ale przyczyniła się do lepszego zrozumienia środowiska kulturowego mahometan. To co zadziwia to fakt, że tchnie z owych czterowierszów miłością na wskroś, poetycką i powabną, nie zawsze bezpośrednią, często ukrytą i zawoalowaną, przydając tym samym mnogość możliwych wariantów interpretacji. Głównymi jakie jawiły mi się w trakcie lektury to miłość do ukochanej bezpośrednio, umiłowanie mądrości jako drugie i wreszcie zachwyt i miłość Boga. Refleksja. Staliśmy się jako społeczeństwo europejskie bardzo pozbawione aspektu romantyczności. Tam gdzie gasną emocje a pozostaje jedynie racjonalność czy logiczne wyrachowanie, fałszywie rozumiana naukowość a zanikają najpiękniejsze aspekty wyrazu ludzkiego ducha przytłumione konsumpcjonizmem i egocentryzmem, które nie wyrażają się w pięknie kulturowym i architektonicznym; taka to społeczność umiera na suchoty. Wbrew wszystkiemu religia chrześcijańska, która przeniknęła na przestrzeni wieków kontynent europejski urzeczywistniała w nim tego ducha, godząc rozum i wiarę nie negując piękna wyrażonego emocjonalnie. Dziś niestety obserwujemy jak ten świat umiera, stąd też może tak wielka nadal, silna i pierwotna potencja islamu, który podobnie jak w wieku XVI, byćmoże stanie się możliwym sędzią starego świata, ku pouczeniu i powrocie do tego co wieczne.