Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z estymą sięgnąłem po książkę wydawnictwa Bezdroża, które bardzo cenię za rzetelne przewodniki. Sam temat bardzo mnie ciekawi bo 1.5 roku mieszkałem w kilku opisywanych krajach i… książki nie skończyłem. Nie dałem rady. Mam kolegę, który sporo podróżuje po świecie i zamieszcza zdjęcia na FB. Na większości z nich, na pierwszym planie jest wielki on sam, a w tle jakiś zabytek… Tak widzę autora tego dzieła. Dodatkowo, w tej książce na co czwartym zdjęciu powinien trzymać kieliszek z wódką. Autor spędził sporo czasu w Azji Centralnej i na Zakaukaziu, bywał w okolicznościach i miejscach niedostępnych turystom. Ten, kto nie jechał poradzieckim asfaltem pokiereszowanym gorącym klimatem Azji, nie jest w ogóle w stanie wyobrazić sobie w jakie formy potrafi się on wypiętrzyć. A autor trafnie go opisuje ”Ubity szuter uchodzić może za znakomitą nawierzchnię w porównaniu z asfaltowym ciastem, zamienionym przez słońce i pędzące ciężarówki w nieprzejezdną tarkę, najeżoną garbami ogromnych narośli, zabójczych dla samochodowych podwozi. Monotonię trasy znakomicie urozmaicają również rozległe jamy o wielkości artyleryjskich lejów.” W książce jest o wiele więcej takich trafnych opisów codzienności życia w Azji, którymi Europejczyk dostaje w pysk jak kowadłem :” …powitał mnie nieodłączny dla publicznych budynków Wschodu, charakterystyczny zapach fermentującego gówna.” Ale jednak książki nie ukończyłem. Dobrze jest być zadowolonym z siebie. Ale czy każdy musi je podzielać?