Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wiktor" - obecnie człowiek sukcesu, przedsiębiorca, osoba podkreślająca swoje szczęśliwe życie rodzinne i satysfakcjonujący status majątkowy. Wcześniej - częsty pensjonariusz zakładów penitencjarnych, a w przerwach między wyrokami - osoba prowadząca niefrasobliwy tryb życia z dużym udziałem alkoholu. "Uśmiech losu" to wspomnienia autora dotyczące głównie owego czasu. Analizując tę powieść od strony językowej, trudno się zachwycić - częste powtórzenia, nadmierne posługiwanie się wykrzyknikami, itd. Od strony fabuły - również przeciętnie, nie doczekamy żadnego punktu zwrotnego, żadnej przemiany wewnętrznej bohatera. W zamian otrzymujemy sporą dawkę mało chlubnych historii, o których zapewne ich bohaterowie chcieliby zapomnieć, łudząc się, że skoro wszystko to działo się w czasach, gdy niczego nie publikowało się w Internecie / na Facebooku, to epizody te odeszły w zapomnienie. Nic z tego. "Wiktor" Wam je przypomni - i będą to zarówno krępujące szczegóły Waszej budowy anatomicznej, jak i najczarniejsze sceny choroby alkoholowej. Co więcej, w ostatnich słowach swojego dzieła zapewni Was, iż powstaną kolejne tomy, w których to obnaży kolejne postaci, ujawniając ich najbardziej skrywane wspomnienia. Dlaczego sięgnęłam po tę pozycję? Otóż ów pragnący zachować anonimowość autor wykupił reklamę na lokalnym portalu informacyjnym, twierdząc, że jest mieszkańcem mojego miasteczka. Jeśli więc bohaterami owych żenujących historii są osoby od lat tu mieszkające i funkcjonujące towarzysko, to pozostaje mi współczuć im, albowiem zidentyfikowanie się w historiach przedstawionych przez "Wiktora" humoru im nie poprawi na pewno.