Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lata lecą, a CKE w dalszym ciągu szuka coraz to inszych sposobów na obrzydzenie uczniom szkół średnich czytania książek. Bo co ma poczuć jakiś niedługomaturzysta, gdy dostaje do przeczytania paręnaście historii o niczym, które wydawałoby się celowo są pozbawione jakiejkolwiek puenty? Czuje on nudę i bezcelowość czytelnictwa. Dla osób zaznajomionych z PRLem oraz stanem wojennym opowiastki te nie mają żadnej wartości poza paroma wyjątkami. Są do bólu czarno-białe, a do tego owa czarno-białość jest okraszona największymi banałami znanymi światu, chyba że są tacy dla których morał pod tytułem "aparat terroru jest zły" to jakieś nowopoznane piramidalne odkrycie. Dla osób dopiero zagłębiających się w historię stanu wojennego będą one przede wszystkim nudne i mało mówiące o samym stanie wojennym. Najlepszym tego przykładem, a zarazem największym chłamem tych historyjek jest ta o dwóch agentach, którzy przyszli do samotnej matki z dzieckiem. Na ratunek spieszą dwie sąsiadki, ale w sumie po prostu sobie siedzą u niej, agenci o coś pytają, każą sąsiadkom wyjść i na tym koniec. Po za informowaniem nas po raz nasty, że aparat terroru jest zły, nic z tego nie wynika. I nazwanie tego zbioru "notatkami z codzienności" nie jest żadnym usprawiedliwieniem. Kompetentny pisarz potrafi uczynić nawet codzienność ciekawą. Tylko trzeba być kompetentnym. Książka ta trafia na półkę historii opowiadających o dziejach, o których lepiej dowiedzieć się z wikipedii lub dowolnej książki czysto historycznej niż z owej książki. Jest to tym bardziej ironiczne, gdyż autor nawiązuje w tej książce do "Popiołów" Żeromskiego, które są równie tandetne i również znajdują się na wspomnianej półce. Współczuję każdemu maturzyście, który będzie pisał wejściówkę z tej lektury, gdzie będą pytani o nieistotne detale, którymi napakowane są te perypetie.