Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszą rzeczą, na którą chciałabym zwrócić uwagę jest moje ogromne ubolewanie, że do tej pory nie przeczytałam książki „Różańcowe dziewczęta”, wyżej wymienionego autora. Może wtedy łatwiej byłoby mi zrozumieć dlaczego główny bohater zostaje postrzelony, co doprowadza do tego, że zostaje skierowany na przymusowy urlop. Kevin Byrne i Jessica Balzano to para detektywów pracujących w Filadelfii, których poznajemy w momencie odkrycia morderstwa. Właściwie można śmiało powiedzieć, że na jednym się niestety nie kończy. Gdyby tego było mało wszystkie zostają uwiecznione w dość niekonwencjonalny sposób. Zabójca wybiera swoje ofiary na podstawie podobieństwa do bohaterów z różnych horrorów, takich jak „Psychoza”, „Fatalne zauroczenie” czy „Człowiek z Blizną”. Wycina fragment z filmu, wstawiając w to miejsce „reportaż” z popełnionego przestępstwa, po czym jak gdyby nigdy nic oddaje kasetę do wypożyczalni. Trop, który obierają detektywi jest oczywiście w niektórych momentach mylny, ale zakończenie przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Motyw tajemniczych morderstw nie jest jedyny. Oprócz służbowych problemów, z jakimi borykają się główni bohaterowie, autor ukazuje również ich prywatne życie. Życie po rozwodzie, relacje z nastoletnią niesłyszącą córką, powrót do pracy po ciężkim wypadku, czy romans, który łączy w sobie relacje prywatne z służbowymi… to wszystko również ma miejsce w „Reżyserze śmierci”. Jest to dobrze napisany thriller, który od samego początku do końca utrzymuje czytelnika w napięciu. Książkę cechuje wielowątkowość. Autor opisuje sytuację jaka miała miejsce w komendzie głównej policji, tylko po to by w kolejnym rozdziale od razu przejść do selekcjonowania przez mordercę kolejnych potencjalnych ofiar. Wszystko jednak jest zachowane w takim charakterze, iż czytelnik na pewno odnajdzie się w zaistniałej sytuacji i nie będzie mieć problemu z łączeniem wątków. Tę książkę przeczytałam w podróży, „jednym tchem”. W związku z tym nie mogę wypowiedzieć się na temat tego, jak czyta się ją robiąc sobie kilkugodzinne, bądź kilkudniowe przerwy, z racji innych obowiązków. Z własnych odczuć mogę powiedzieć tylko tyle, że kończąc każdy rozdział, nie miałam ochoty robić sobie jakiegokolwiek odpoczynku ponieważ była bardzo ciekawa, co przyniosą kolejne strony. Polecam wszystkim miłośnikom lekkiego dreszczyku i niepewności. P.s. „Reżyser śmierci” to bardzo dobra książka w przypadku wielogodzinnych podróży pociągiem  http://po-czytane.blogspot.com/2013/05/rezyser-smierci-richard-montanari.html