Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny interesujący artykuł na temat kwestii praw kobiet pochodzący z 1897 roku. I muszę przyznać, że była to woda na młyn moich własnych przekonań. Paulina Kuczalska-Reinschmit zaprezentowała rys historyczny na temat sytuacji kobiet w Polsce. Przytoczyła wiele przepisów prawnych, które respektowały wysiłek kobiet wkładany w utrzymanie gospodarstwa domowego i doceniały ich zaangażowanie w tworzenie dobrostanu osób znajdujących się pod ich opieką, co w przypadku szlachcianek oznaczało całkiem dużą grupę ludzi. Zawsze wydawało mi się, że kwestia równouprawnienia Polek to coś, co było historycznym faktem, a co z niezrozumiałych dla mnie przyczyn jest drażniącą kwestią dla wielu współczesnych mężczyzn. Prawda jest taka, że przez wieki mężczyźni szli na wojny, wyjeżdżali załatwiać interesy lub robić politykę i zostawiali domy na długie miesiące, a czasami lata. Komu zostawiali te domy? Żonom. I to na barkach kobiet spoczywał ciężar odpowiedzialności, by utrzymać majątek i by mężczyzna miał do czego wrócić. Więc były kobiety nie tylko gospodyniami, ale lekarkami, ekonomami i księgowymi, a czasami i hetmankami zawiadującymi obroną majątku przed pazernym sąsiadem czy przed innymi wrogami, albo prowadziły atak na nieprzyjaciela. Ktoś się nad tym rozwodził, jak są dzielne i odważne? Nie. Taka była rola kobiet po prostu. Aż przyszła moda na francuskie wychowanie i zamiast dzielnych niewiast wyhodowano słabowite panienki z dwiema lewymi rączkami - w zasadzie, na co facetowi kobieta myśląca, znacznie lepiej mieć w domu roślinkę. Jednak zawirowania historyczne Polski pokazały, że pamięć genetyczna to potęga i w czasach zaborów i powstań polskie kobiety znów robiły to, co konieczne do zrobienia było. Bez gloryfikowania swojej postawy, bez rozwodzenia się nad całą sytuacją. I to był błąd. Stawiamy pomniki bohaterom poległym, opiewamy ich odwagę i bohaterstwo, gdy dzielnie walczyli i pięknie ginęli za ojczyznę.To im się należy. Ale dlaczego nie docenia się ciężkiej pracy kobiet, które pozbawione opieki mężczyzn musiały zapewnić byt rodzinie i czasami jeszcze o powrót ojców, braci, mężów zabiegać? Śmiem twierdzić, że Polska przetrwała wszystkie trudne czasy nie tylko dzięki odważnym mężczyznom, ale przede wszystkim dzięki ciężkiej pracy i wielkiemu wysiłkowi kobiet, które zrobiły wszystko, by ocalić swoje domy i rodziny, a choć strach i tęsknota często paraliżowała ich serca, potrafiły się zaangażować w pracę różnych kółek pomocy i towarzystw. Artykuł Pauliny Kuczalskiej-Reinschmit może jest i trochę tendencyjny, ale przecież taki być musi, skoro trzeba walczyć o sprawy oczywiste. I przyznam, że o ile bardzo doceniam zaangażowanie ówczesnych kobiet w walkę o swoje prawa, to jednak przeraża mnie to, że nadal niektórym trzeba wciąż udowadniać, że kobieta nie jest ułomną wersją człowieka.