Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka świetna, (jeśli ktoś lubi formę dzienników, szczególnie wojenno-obyczajowo-lekarskich). Jest to dziennik chirurga z niemałym stażem i doświadczeniem wysłąnego na front leningradzki i poźnieij na kolejne. Poza operowaniem jeździ organizuje i nadzoruje prace szpitali, prowadzi szkolenia. nie ma bohaterskich czynów, są za to czyny codzienne równie wielkie jak operowanie pacjenta przez wiele godzin trudniejsza metodą dla większej szansy jego przeżycia. Niektóre noty są zdawkowe, inne dłuższe. Na plan pierwszy wysuwa się często suche relacjonowanie dnia codziennego czasami uzupełnione o drobny opis jakiejś sytuacji ale w miarę czytania zaczyna się wyłaniać obraz związku radzieckiego, to przez co przechodzili ludzie tam na froncie, i nie mam tu na myśli tylko samego autora dzienników ale też stale zmieniających się ludzi wokół niego, ich krótkich historii, które przy odrobinie większej wiedzy o tamtych czasach pookazują z zdawkowych zdaniach ogrom tego co przeszli. np. autor opisuje swój przyjazd do oblężonego Leningradu - (piszę z pamięci)" W ich domu (gospodarzy) oczywiście nie ma już psa i kota - dawno zjedli, mimo to upierają się mnie skromnie ale ugościć. Jest mi niezręcznie .... W instytucie (Pawłowa) o dziwo zachowało się parę psów" i to wszystko nie ma rozwlekłego rozwodzenia się na temat zabitych i zjedzonych z głodu zwierząt bo to tak było tam oczywiste ze na cała książkę te raptem 4 zdania muszą wystarczyć. Większość wpisów książki jest oszczędna w zdania, ale te które są nabierają przez to większej wagi. Ogrom i potworność tego co ludzie doświadczyli na wojnie nie jest tu budowana dużym opisem czy narastającym napięciem lub dylematami moralnymi, krótko, zdawkowo tyle żeby zanotować w wolnej chwili i kontynuować obowiązki. Niektóre za to krótko opisane sceny starczyły by dziś komuś na napisanie co najmniej rozdziału jak wielokrotnie krótko opisane ucieczki przed ostrzałem czy próby przedarcia się do jakiegoś szpitala polowego lub gdy babka przyniosła ranne niemowlę syna swej zaginionej córki która była kochanka Niemca i "zagineła" jak tylko Niemcy odeszli. Gdzie najwyraźniej matka wie jaki spotkał los jej kolaborującą córkę. Świetnie mi się czytało, mimo języka który dziś odszedł miejscami w zapomnienie i niejasnej dla laika terminologii medycznej (na szczęście na końcu książki jest krótkie wyjaśnienie niektórych terminów a resztę poda wujek google). Owszem jest indoktrynacja i pisanie w paru miejscach pod Partię ale mając na uwadze ze wydano ją dopiero w latach 60 to i tak jest tego naprawdę niewiele. Lubię dzienniki szczególnie te pełne opisów dnia codziennego czy nawet bogate w rozważania ale pierwszy raz przypadł mi do gustu ten zdawkowy, rzeczowy styl. Polecam.