Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Monografie napisane przez wielu autorów mają to do siebie, że da się zauważyć zmianę narracji, stylu itp. w ramach jednej książki. Jednak Historia Białegostoku jest po prostu niespójna wewnętrznie. Rozdziały bardzo różnią się między sobą. Ma się wrażenie, że redaktor nie skonsultował dokładnie z zespołem tego, czego oczekuje. Rozdziały opisujące lata 1864-1918 przypominają bardziej rocznik statystyczny GUSu, aniżeli fragment książki opisującej chyba najciekawszy okres w historii miasta. Jaki jest sens przytaczać taką ilość danych, liczb i nazwisk, a zepchnąć na margines życie codzienne miasta, biografie ważnych osób czy architekturę i urbanistykę miasta. Te dwa bardzo słabe rozdziały można zestawić z całkiem ciekawymi fragmentami o czasach Branickich i tuż porozbiorowych. Co więcej, rzekomo zasłużony dla miasta prezydent Nowakowski (5 lat prezydentury) wspomniany jest słownie 2-3 razy. Brak jest jakiejkolwiek biografii, brak jest odpowiedzi dlaczego jest taki zasłużony. Tymczasem I sekretarz KW PZPR Kurowski (3 lata pełnił tę rolę) wspomniany jest dziesiątki razy. Taka wewnętrzna niespójność bardzo obniża ocenę tej książki. Mam wrażenie, że monografia jest o Polsce na przykładzie Białegostoku, a nie o samym mieście. Oprócz paru wyjątków, nie dowiadujemy się nic o architekturze i urbanistyce Białegostoku (w książce o historii miasta). Zamiast tego możemy poznać dzieje kościoła katolickiego w Białymstoku. Poznamy dzienną datę awansu biskupa Jakuba w hierarchii kościelnej. W Historii Białegostoku, życie miasta kręci się wokół kościoła (katolickiego). Usuwanie ze szkół nauczycieli religii (str. 383),ostatnia wizyta prymasa Wyszyńskiego (str. 450),Dni Kultury Chrześcijańskiej (str. 505). Mało dowiemy się o społeczności żydowskiej (dominującej przecież przez lata w strukturze demograficznej miasta),o prawosławnych, a z kolei o niemieckich XIX-wiecznych fabrykantkach nie dowiemy się nic. A zapowiadało się dobrze…