Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam się bez bicia, że nieczęsto sięgam po debiutanckie książki autorów, gdyż jestem zwolenniczką sięgania po powieści, których twórcy mają już na swoim koncie kilka tytułów. Zdarzyło się już na mojej czytelniczej drodze, że, niestety, ogromnie żałowałam danej lektury, i nie potrafiłam przebrnąc do końca - stąd mój dystans. Jednak raz na jakiś czas lubię dać szansę nowym autorom i, być może, przy okazji odkryć kolejnego ulubionego pisarza. Jako że Magdalena Majchrzak, autorka książki “Dalej niż donikąd”, pochodzi z moich okolic, z ogromną przyjemnością podeszłam do lektury, i muszę przyznać, że spotkanie z tym tytułem zrodziło we mnie ogrom emocji. Naprawdę nie sądziłam, że będę aż nadto zadowolona, a historia opisana w książce poruszy mnie do głębi. Między innymi dlatego tak długo zbierałam się do napisania opinii, ponieważ emocje się ze mnie dosłownie wylewały, ale jednocześnie nie potrafiłam znaleźć słów, które byłyby w stanie opisać moje wrażenia po lekturze. Zacznijmy od początku i powiem tylko jedno: bierzcie w ciemno! Moje sceptyczne nastawienie do początkujących pisarzy dzięki Magdzie odrobinę zelżało, bo ta historia jest naprawdę genialna. Sposób prowadzenia akcji, budowanie postaci i dialogów wypada na bardzo dobrym poziomie. Przez tekst się dosłownie płynie, czyta się szybko i przyjemnie, a co najważniejsze nie jest nudno. Bardzo podoba mi się problem ujęty w książce, a mianowicie choroba. Choć jest to trudny i bolesny temat (o czym zapewne się przekonacie podczas czytania) to autorka nie bała się go podjąć. Osobiście miewam momenty, w których lubię, ba!, nawet potrzebuję sięgnąć po nieco “cięższą” lekturę, i w tym wypadku “Dalej niż donikąd” stanęło na wysokości zadania. To, jak ta książka wpłynęła na moje serce… Nie potrafię nawet ująć tego w słowa. Jest cholernie emocjonująca i wzruszająca. To zastrzyk sporej dawki emocji i uczuć. Z ręką na sercu się przyznam, że udało mi się uronić łzy, a ostatnio mało która książka to potrafi. Bardzo poruszający jest fakt, że historia opisana na kartach powieści może przytrafić się każdemu, a niewątpliwie ktoś właśnie coś takiego przeżywa. Choć lektura nie jest schematyczna, co bardzo cenię, to jest ogromnie życiowa, a takich książek, moim zdaniem, na polskim rynku brakuje. Życie nie zawsze jest usłane różami i nie bójmy się tego pokazywać! Chylę czoła autorce za podjęty temat i przelanie go na papier, aby czytelnicy mogli się mu bliżej przyjrzeć. “Dalej niż donikąd” wywołało we mnie masę odczuć, były zarówno momenty złe, jak i dobre, były łzy, ale i szczery uśmiech. Po lekturze tej książki czuję, że dostałam ogromnego kopa, aby czerpać z życia ile wlezie. Myślę, że nawet najbardziej zatwardziałych czytelników książka ta zmusi do refleksji i innego, nowego spojrzenia na życie. A żeby nie było tak słodko i kolorowo to czas na minusy. Oczywiste jest to, że “Dalej niż donikąd” jest pierwszą książką autorki. Widać to choćby po budowie zdań i opisach w powieści. Jednak naprawdę nie jest to aż tak rażące, aby rezygnować z lektury. Co to to nie! Wierzę, a nawet jestem bardziej niż pewna, że potrzebny jest pewien warsztat pisarki, aby nasza opowieść była idealna, choć jak wiadomo, nie każdemu człowiek dogodzi. Podsumowując, jeśli szukasz przyjemnej w czytaniu, choć rozczulącej i dojmującej historii to książka “Dalej niż donikąd” jest pozycją IDEALNĄ! Nie ma co zwlekać, nie ma co odkładać na potem, tylko czym prędzej bierzcie się za lekturę, a obiecuję, że dawka emocji zawartych w powieści, zachwyci wasze serca! Tymczasem, ja już oczekuję na kolejne dzieło spod pióra Magdy i mam nadzieję, że i kolejnym razem porwie mnie od pierwszej strony!