Jesteśmy społecznością, która kocha książki

przepraszam, każdego kto oczekiwałby w tym miejscu recenzji, ale na taką nie mogę się zdobyć. Zamiast tego podzielę się pewnym przemyśleniem po lekturze: Rewelacyjny temat, praca w archiwach autora, kapitalne zdjęcia i świetne wydanie. Ja chcę się doczepić do obiektywności autora w postrzeganiu historii swego kraju. Będący Amerykaninem węgierskiego pochodzenia, koloryzuje historię kraju swoich dziadków, jakby usprawiedliwiając i wybielając pewne jej aspekty. Pomiędzy wierszami wyczytałem też wyższość kultury madziarskiej wobec otaczających ją słowiańskiej i germańskiej - z czym większość znanych mi Węgrów raczej się nie utożsamia. Rozdziały które wykraczają poza 1900 rok (np. historię pierwszej i drugiej wojny światowej) są pobożnymi życzeniami autora, w jaki sposób mogli zachować się jego przodkowie. Każdy z nas mając 400km do tego miasta może wyrobić sobie zdanie jadąc i sprawdzając prawdę - warto to zrobić, by ślepo nie wierzyć panu Lukacs'ovi i jego przemyśleniom zza oceanu. Nie mniej warto poznać punkt widzenia, jak amerykańska diaspora węgierska widzi historię swego kraju. Ciekawe, czy przez podobny filtr patrzą na pewne tematy polonijni pisarze zza oceanu.