Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podążając śladami walk, bojów i bitew generała Thomméego, począwszy od wojny japońsko-rosyjskiej do obrony Modlina, autor wydobywa te fakty i zdarzenia, które przynosiły mu nie tylko chwałę, ale i zaszczyty. Każdy kto będzie czytać ta biografię znajdzie w jej prawdę. Wartościowego materiału do pracy wniosła córka Generała, pani Wiolanta Breza, dostarczając wiele ciekawych zdjęć i opisów oraz opowiadań. Autor pisząc biografię Generała korzystał z materiałów wydanych przez Mieczysława Bielskiego, Adama Moszyńskiego, Zdzisława Berubeckiego, Marka Tarczyńskiego, Leona Żeligowskiego oraz informacji uzyskanych w czasie rozmów z uczestnikami obrony Modlina, a także z własnych notatek powstałych po spotkaniu z Generałem Wiktorem Thommée w 1957 roku w Modlinie. Generał brygady Wiktor Thommée to potomek oficera armii francuskiej który przybył w 1812 roku do Święcian na Wileńszczyźnie wraz z armią cofającą się spod Moskwy i tu, będąc ranny, trafił do szpitala. Po wyleczeniu ran ożenił się ze swoją szpitalną opiekunką. General Wiktor Thommée Wiadomo powszechnie, że brawury i fantazji mu nie brakowało. W wojnie 1939 roku wykazał jeszcze inna cechę, której nieraz mu odmawiano udowodnił, że potrafi nie tylko walczyć do ostatniego naboju, lecz również tak walkę organizować, by wtedy, gdy dalszy opór na pozycji traci sens, mądrze wyjść z pułapki z bronią w zwartym szyku, żeby dalej bić się tam, gdzie zachodzi potrzeba. Dobrym przykładem tego jest Armia „Łódź", którą generał Thommée pozbierał i uczynił żołnierzy zdolnych do dalszej walki. W walkach wykazał wysoki poziom wyszkolenia, wytrwałość, umiejętność skutecznego przeciwstawienia się wrogowi, trafnego odczytywania jego zamiarów i szybkiego dostosowania się do wymogów pola bitwy. Imponował hartem, zaciekłością oporu i cechą najtrudniejszą - uporczywe dążenie do zwycięstwa. Z dysproporcji walczących stron wynika, że Generał odpowiedzialny za obronę północnej strony Warszawy pozostawał cały czas pod silną presją dużej przewagi nieprzyjaciela. Plagą, która paraliżowała bądź utrudniała każdy niemal manewr naszych oddziałów były tabory konne dowożące zaopatrzenie. Armię niemiecką wspierało w Modlinie Luftwaffe, które bombardowało nasze pozycje w dzień i w noc. Walczącym żołnierzom polskim jeden samolot RWD-8 nocą dowoził tylko rozkazy i lekarstwa. Uwzględniając wszystkie te czynni ki, można postawić tezę, że bitwa obronna w Modlinie została przegra- na jeszcze zanim się rozpoczęła. Zadanie trzeba było jednak podjąć. Generał Thommée przewidywał rozwój wydarzeń, dlatego każde natarcie nieprzyjaciela „modliniacy" przyjmowali zorganizowaną obroną, opartą o pozycje umocnione fortyfikacjami w Modlinie, Zakrocz miu, Pomiechówku i Kazuniu. Modlińska twierdza broniła się pod dowództwem generała Wiktora Thomméego 19 dni, dłużej niż Warszawa. Generał Wiktor Thommée jest przykładem gorącego patrioty, mogącego być wzorem dla młodych pokoleń Polaków. Był dziewięciokrotnie ranny. Jego czy zostały uhonorowane najwyższymi odznaczeniami. Po mimo zasług jest mało znany. Generał Wiktor Thommée zasługuje na przypomnienie i szersze upowszechnienie.