Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka porusza ważny temat różnego rodzaju przemocy mężczyzn wobec kobiet. I to jest jej mocna strona. Niestety moim zdaniem jedyna. Fabuła jest w większości przewidywalna, może z wyjątkiem niektórych wątków. Działania bohaterów zupełnie niespójne z tym, co myślą i co czują. Niby kochają się nad życie, ale jakoś to, co robią, całkowicie się gryzie z ich rzekomą miłością do siebie. Diego niby kocha Elisę nad życie, ale z "miłości" pozostaje bierny i nie robi NIC żeby ją uratować. Elisa kocha nad życie Diego, ale ma głęboko w czterech literach to, co on myśli na temat jej działań i decyzji. Skoro TO ma być prawdziwa miłość, to ja dziękuję. A to tylko dwa przykłady z wielu. Dlatego kreacje bohaterów totalnie mnie nie przekonały, a wręcz przez całą książkę niemiłosiernie irytowały. Język. Są słowa i wyrażenia, które ciężko mi przełknąć, a już w nadmiarze stają się nie do przetrawienia. Na przykład ciągle i gdzie tylko się da wrzucane i odmieniane przez wszystkie przypadki "ptaszątko" - nosz czy nie można było znaleźć innego określenia? Albo "dziennik odkochania". Toż to gorsze niż dźwięk skrzypienia kredy o tablicę albo, co gorsza, metalowego widelca o metalowy garnek. Podsumowując, daję 4 gwiazdki za próbę podjęcia ważnego społecznie tematu i za to, że mimo wszystkich tych wad wciągnęłam się w tą historię na tyle, żeby chcieć poznać zakończenie wszystkich wątków.