Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Belizariusz" to pozycja, po którą na pewno warto sięgnąć, zwłaszcza, gdy kogoś interesuje wielce ciekawy okres przełomu zachodzącej starożytności i światającego średniowiecza. Czasy "justyniańskie" obfitowały w doniosłe, choć jakby niedoceniane i mniej popularne wśród masowego odbiorcy wydarzenia, i w tej książe można nieco się o nich dowiedzieć. Nie mamy tu do czynienia z typową biografią, choć nie ulega wątpliwości kto jest jej głównym bohaterem. Autor porusza, zwykle dość zwięźle, wiele kwestii politycznych i wojskowych, dających pewien ogląd na epokę, w której żył Belizariusz. Analizuje jego działalność jako dowódcy zarówno etapowo, przy każdej kampani, jak i ogólnie, w podsumowaniu. Treść jest klarownie podzielona na rodziały i sporo podrozdziałów. Czyta się dość dobrze. Autor używa w swej pracy określenia "Bizancjum" i "Bizantyjczycy", których sam osobiście nie za bardzo lubię, choć, jak wyjaśnia we wstępie, jest to podyktowane łatwością w odbiorze tekstu. Zaznacza on również iż nie ze wszystim można się z nim zgadzać, co też i mi się zdarzyło, jednak pewne wnioski płynące z treści są bardzo trafne. Oczywistą rzeczą jest również fakt iż głównym, choć nie jednym, źródłem badanego okresu są dzieła Prokopusza z Cezarei, do którego twórczości, jak i osoby biorącej udział w części opisywanych wydarzeń, mamy niejednoktorne odwłoania. Samą ksiązkę należałoby zapewne umieścić w kategorii popularnonaukowych. Jest napisana przystępnym językiem. W tekście nie ma przypisów, co wydaje mi się pewnym mankamentem. Bibliografia, zapewne niepełna, nazywana "wyborem", wydaje się dostateczna. Treść jest wzbogacona o kilka ilustracji, w tym przedstawienia ówczesnych żołnierzy/wojowników, mapki imperium i teatrów działań, plany bitew (Dara, Callinicum, Ad Decimum, Rzym, Trikamarum),oraz dodatki – kalendarium z lat 265-568 i słowniczek ważniejszych postaci występujących w tekście. Największą bolączką "Belizariusza" wydaje się samo wydanie książki. Choć oprawa graficzna i techniczna są bez zarzutu to w tekście stopniowo narastają błędy drukarskie, które w paru przypadkach mogą nawet spowodować małe zamieszanie, gdy redaktor myli strony konfliktu w zdaniu. Przywodzi to na myśl, że ktoś kto tekst przepisywał robił to przez jedną noc i z czasem był bardzo zmęczony. Przy tak poważnym wydawnictwie nie powinno mieć to raczej miejsca. Co ciekawe podtytuł wydania polskiego, "wódz Bizancjum", wygląda dość ciekawie przy oryginale, "The Last Roman General". Należy to jednak uznać za typowe, marketingowe uproszczenie, nie ujmujące wiele tej wartej polecenia książce podejmującej temat życia i działalności wielkiego wodza.