Jesteśmy społecznością, która kocha książki

indywiduum „Książka z kategorii "farmazon".” GZal „Lustro Zachodu. Nie rozumiem.” goskrzys „Za dużo, moim zdaniem, teoretyzowania, przeplatanego z apelem do bliżej nieokreślonego "my".” Tomasz „Miejscami bardzo ciekawe spostrzeżenia i wnioski, jednak przytłoczone chaosem w strukturze i długimi bezcelowymi wywodami.” Przeczytałam wstęp dostępny za darmo i uznałam, że starczy: „To nie względy humanitarne spowodowały atak na Niemcy, nie one również decydowały o strategicznych posunięciach aliantów.” Ze streszczenia „myśl o eksterminacji jako sposobie rozwiązania tzw. kwestii żydowskiej prawdopodobnie miała swoje korzenie w amerykańskim podboju Indian.” Od razu przypomniało mi „Lekarzy Hitlera”. W https://journals.umcs.pl/sil/article/view/4079/pdf znaleść można szereg zarzutów, jak „lekceważenie źródeł”, „zubożenie obrazu intencji nazistów wobec Polski i Polaków” czy „brak dbałości językowej w używaniu niektórych pojęć” co „może być odebrane jako obraźliwe względem ofiar” a „na pewno (…) jako nieoddające im pełnego szacunku” et caetera. Zatem jak wyżej. Chociaż przy jednym z zarzutów padło dziwne połączenie słów: „innymi przykładami takich określeń wprowadzających niepotrzebne i krzywdzące uogólnienia są np. "obozy koncentracyjne w Polsce" (s. 281; autor używa tego pojęcia w odniesieniu do czasów II wojny światowej, kiedy nie było takiego państwa, jak Polska)”. Skoro Vullierme napisał „obozy w Polsce”, co najwyżej można oczekiwać, że powinnien dodać „okupowanej”, jednak recenzent ma żal o co innego, jego zdaniem „nie było takiego państwa”. To połączenie słów (recenzenta, nie Vullierme’a) przypomniało wypociny Skriabina vel Mołotowa z 17 września 1939 „польское государство и его правительство фактически перестали существовать”. Układy Ribbentropa i Mołotowa były nieważne ex tunc (od początku),jako sprzeczne z 43 artykułem 4 Konwencji Haskiej o zasadach prowadzenia wojny. „Tym bardziej, że nie były to wielostronne postanowienia traktatowe, a jedynie bilateralne uzgodnienia rozbiorcze.” (Leszek Gondek „Polska karząca 1939 – 1945” Warszawa PAX 1988 s. 10, książka wyszła w pierwszym obiegu, stąd pomijała czyje uzgodnienia, jednak i tak wiadomo było). Jeżeli recenzent miał co innego na myśli, to nie raczył wyjaśnić, a szkoda.