Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Halina Kwiatkowska z domu Królikiewiczówna urodziła się w Bochni. Od dzieciństwa przejawiała przekorę i artystyczny temperament – na chrzcie została Heleną, ale całe życie używała imienia Halina(kłopoty zaczynały się po okazaniu dowodu osobistego lub metryki – wspomina). Na scenie pierwszy raz wystąpiła w wieku pięciu lat(tego strachu nie zapomnę do końca życia). Poważniejsze role grywała już w teatrze szkolnym w Wadowicach, dokąd przeniosła się cała rodzina, gdy jej ojciec, łacinnik, został dyrektorem męskiego gimnazjum. W teatrze tym, cieszącym się znakomitą opinią, poznała Karola Wojtyłę, z którym wystąpiła w „Antygonie”, „Balladynie”(Karol uratował przedstawienie),„Ślubach panieńskich”. Po maturze w 1938 roku, podobnie jak Karol, podjęła studia polonistyczne na UJ. W czasie okupacji kończyła kursy(zecerski i krawiecki – stąd też potrafię wszystko uszyć),pracowała(wiem co to bieda; uczyłam za obiady, kolacje, by przeżyć),studiowała na tajnych kompletach i przenosiła przez granicę Reichu i Generalnego Gubernatorstwa z Wadowic do Krakowa i z powrotem listy Karola Wojtyły i Mieczysława Kotlarczyka(można powiedzieć, że pomysł Teatru Słowa wyłonił się z tej korespondencji). Zaangażowała się w stworzony przez Kotlarczyka tajny Teatr Respondyczny, została w nim jeszcze dwa powojenne lata, wreszcie zdecydowała się odejść do normalnego teatru. Najpierw był to Teatr im. J. Słowackiego, wkrótce przeniosła się do Starego Teatru, z którym związała się na długie lata. Tu zagrała swoje najważniejsze role, m.in. w przedstawieniach Swiniarskiego, Szajny, Jarockiego. W tym czasie wystąpiła w „Popiele i diamencie” Wajdy, z grupą przyjaciół stworzyła kabaret Jama Michalika, który bawił publiczność przez 30 lat, poznała mnóstwo fascynujących ludzi, zwłaszcza artystów, i wychowała 586 aktorów jako pedagog krakowskiej szkoły teatralnej. Objechała niemal cały świat, napisała kilka sztuk teatralnych i książek, i utrzymywała kontakt ze swoim wadowickim kolegą Karolem Wojtyłą – najpierw młodym księdzem, potem biskupem, kardynałem, wreszcie papieżem. Jeździła na zjazdy maturzystów z obu wadowickich gimnazjów: męskiego i żeńskiego, które to spotkania odbywały się w Watykanie i Castel Gandolfo. W 2002 roku po ukazaniu się w Oficynie Wydawniczej KWADRAT książki pt. „Porachunki z pamięcią” zdecydowała się udostępnić wspomnienia o Wielkim Koledze Janie Pawle II – pisze tylko o tych zdarzeniach, których sama była świadkiem.