Jesteśmy społecznością, która kocha książki

http://ksiegarka.pl/ocaleni-od-zapomnienia/ „Na moich ilustracjach bohaterowie fotografii ożywają w uroczystym teatrze, w przyjaznym otoczeniu, wśród zwierząt i roślin. Na tej scenie pamięci od zimy do późnej jesieni każdy z nich odgrywa ważną, pełną godności rolę. Dookoła, listki, dookoła, dopóki jesień wesoła. Dopóki niebo nie płacze, niech każdy w słońcu poskacze.” Informuje na odwrocie swojego picture booka Iwona Chmielewska, jedna z najwybitniejszych ilustratorek w Polsce. Gdy myślę, że osiągnęła już perfekcję, natrafiam na takie dzieła jak „Dopóki niebo nie płacze”, oraz historie wokół niej, i dech zapiera mi zachwyt. Jeśli kiedykolwiek trzymaliście w dłoni którąkolwiek z obrazkowych książek pani Iwony, to wiecie o czym mówię. Z pozornie prostego przedmiotu, cichej historii, rozrysowuje głębie i nadaje opowieściom nowe formy przekazu. A o pamięci można nie tylko mówić słowami, ale malować kolorami, czułą kreską wymieszaną z szacunkiem do bohaterów własnej opowieści. „Dopóki niebo nie płacze” to kolejna niesamowita i budząca nadzieję historia powstania. Na ten picture book składają się fotografie wybrane spośród 2,7 tysięcy szklanych negatywów odnalezionych w 2012r. podczas prac remontowych w jednej z lubelskich kamienic przy Rynku. Wykonanie w okresie 1914-1939 czekały na ocalenie owinięte w szmaty i gazety na zapomnianym strychu. To różnorodne portrety rodzinne, zdjęcia szkolne czy drużyny piłkarskiej, które sugerowały żydowskie pochodzenie ze względu na dopiski w jidysz, jednak bez nazwiska autora. Dziś wiemy, że prawdopodobnie był to Abram Zylberberg. Zamieszczonym fotografiom towarzyszy szesnaście obrazów Chmielewskiej, która pragnęła „wywołać” bohaterów z przeszłości. Są zestawione z wierszami Józefa Czechowicza, lubelskiego poety, który stracił życie w jednym z pierwszych bombardowań Lublina. Jego „Poemat o mieście Lublinie” możecie podziwiać na murze Domu Słów w Lublinie. Publikacją książki zajęła się ponownie Brama Grodzka – Teatr NN, której zależy na pamięci o lubelskich mieszkańcach żydowskiego pochodzenia. Fragmenty publikacji możecie obejrzeć na ich stronie tutaj. Iwona Chmielewska stwarza pomiędzy fotografiami, swoimi obrazami i słowami Czechowicza przyjazną przestrzeń dla wspomnień i pamięci, daleką od grozy i mroków wojny. Maluje się jakimś minimalnym pocieszeniem. Udowadnia, że o historii niesłyszalnych można wciąż mówić różnymi formami. Czy to dziennika, obrazu, koloru czy samej chęci tworzenia.