Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Reportaż dotyczy głównie ruchu wynoszącego na ołtarze ostatniego cara, Mikołaja II, jaki rozwinął się w Rosji. Wydawałoby się nieszkodliwe, ale wraz z tym idzie w parze ideologia potępiająca w czambuł wszystkie nowoczesne, postępowe idee, jakie wypracował Zachód oraz wzmacnianie poczucia Rosji jako oblężonej twierdzy, którą trzeba bronić przed wrogimi wpływami. Trochę jednak mnie na książka znużyła: za dużo polityki, za dużo o lokalnych watażkach, o rozpadzie ZSRR, o rosyjskiej Cerkwi - taka historia Rosji w pigułce, a za mało informacji dotyczących tego, jak faktycznie żyje się teraz w Rosji - czego się spodziewałam. W zasadzie zainteresował mnie tylko ostatni rozdział dot. właśnie powyższego. Brakło mi informacji jaki zasięg ma ów kult cara - czy jest to zjawisko marginalne, czy wręcz przeciwnie. Wnioski z lektury są przygnębiające (co mnie jednak w ogóle nie zaskoczyło) - Rosja to kraj, który nie może wydobyć się z bagna, w którym nie ma warunków do życia dla zwykłych ludzi - a przecież w XXI wieku naprawdę mogłoby być inaczej... Wstrząsnęła mną konkluzja, że władze dlatego nic nie robią z przemocą domową (a nawet ją sankcjonują),bo jest to sposób na przyzwyczajenie ludzi do przemocy, którą już potem można ludzi pacyfikować w szerszym kontekście. Tacy ludzie nie zwracają już potem uwagi na przemoc stosowaną przez aparat państwowy - takimi ludźmi po prostu wygodniej się rządzi.