Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dalszy ciąg komiksu „W cieniu Yavina”. Luke Skywalker i Wedge Antilles dają się pojmać Imperium, by założyć podsłuch; Han Solo razem z nową współpracowniczką muszą uciekać przed Bobą Fettem, a księżniczka Leia rusza wyprawę do dawnej przestrzeni Alderaana. Podobnie jak było w poprzednim tomie, tutaj również twórcy sięgają po sprawdzone wątki. Motyw Luke’a i Wedge’a infiltrujących Imperium bardzo przypomina sceny z pokładu Gwiazdy Śmierci z „Nowej Nadziei”, a pościg Boby Fetta przypominać może jeden z wątków z „Imperium kontratakuje”. Ciekawie dosyć wypada za to spotkanie księżniczki Leii z jednym z ocalałych z Alderaana – bardzo obiecujący wątek wprowadzający niejednoznacznie moralną postać. Szkoda jednak, że nie został poprowadzony nieco dalej. Nie podobało mi się też, że przy tej bohaterce wprowadzono pewien bardzo wyświechtany motyw kończący tom – łatwo się domyślić jak zostanie to rozegrane. Warto też wspomnieć o poprowadzeniu postaci wprowadzonych w pierwszym tomie. Niestety wątek współpracownicy Vadera nie prowadzi do niczego, a sama postać okazuje się nieciekawa. Także ciemnoskóra miłośniczka Luke’a zostaje dosyć szybko zamieciona pod dywan i nie zostają wykorzystane motywy łączące ją z jedi. Na tle tych dwóch bohaterek przemytniczka pomagająca Hanowi wypada o wiele lepiej – twarda i zaradna, dorównująca, jeśli nie przewyższająca bohatera. Mam za to dosyć mieszane uczucia dotyczące pewnego imperialnego oficera – podobało mi się jak postać ta wprowadziła pewną nieufność wśród rebeliantów, ale wątek ten wydał mi się wyciągnięty trochę znikąd i przez to nie był wiarygodny. Za rysunki odpowiada tym razem aż dwóch artystów. Poza znanym z poprzedniego tomu Carlosem D’Andą, poznajemy tu również twórczość Ryana Kelly’ego współpracującego już ze scenarzystą omawianego komiksu przy „Miejscach”. Obaj rysownicy tworzą bardzo dokładne i dynamiczne prace, które sprawiają, że całość jest bardzo przyjemna i czytelna w odbiorze. Osobiście jednak preferuję Kellye’go - stosuje on cieńszą kreskę, przez co udaje mu się lepiej podkreślić różne szczegóły. Podsumowując, podobnie jak było poprzednio tutaj również największym plusem jest warstwa graficzna. Wiele wątków jest tu niestety dosyć schematycznych i prowadzi donikąd. Na szczęście jest parę postaci, które wynagradzają różne niedostatki lektury.