Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niemal kultowe niegdyś pismo, które wg mnie zatraciło swój charakter albo ja zeń wyrosłem - choć czyżby? - możliwe, że tak, ale gdyby taką formę pisemko miało w latach 90tych, to raczej bym po nie, nie sięgnął. Numery 11 i 12 (do jedenastego dodano kasetę, do dwunastego po raz pierwszy płytę CD) były tym o co chodziło - jak dla mnie, no i czarno białe - nie lubię koloru w takich pismach, choćby był tylko na okładce. Jeśli chodzi o samą treść, to trudno mi powiedzieć który numer był jeszcze na tyle nie perfekt, że miał typowy jak mieć powinien punk zine klimat. Z czasem stawał się coraz obszerniejszy w treść i powiększał mu się format - niby więcej treści, większy wybór, ale jakoś już nie dla mnie. Myślę, że dla mnie skończył się około piętnastego numeru. Wciąż wychodzi, trochę klubu wzajemnej adoracji dla starych załogantów, trochę poradników rodzinnych, bo ludzie już w tym wieku potrzebują, wiele tematów odgrzebanych sprzed lat a przede wszystkim komercja - ma się sprzedawać, ma promować scenę. Czy to ciągle underground - nie wiem? Może jestem już za stary, a może olśniony, ale nie jest już dla mnie. Ani to bunt, ani niezależność, ale kiedyś warunki oba spełniało, było to jakoś tak mniej więcej... - bardzo dawno temu.