Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszego polskiego przekładu „Enuma elisz”, jednego z najważniejszych teologicznych tekstów mezopotamskich, dokonał w 1925 r. ks. Józef Bromski, z języka oryginału. Było to bez wątpienia zadanie ambitne i całkiem nowoczesne jak na ówczesne realia, w których to wiedza powszechna na temat Mezopotamii była, w porównaniu do dzisiejszej, bardzo skromna i dochodziła do Polski z pewnością z opóźnieniem. Bromski opatrzył tekst dość lakonicznym wstępem oraz, co ważniejsze, licznymi przypisami, za pomocą których starał się jak najlepiej przybliżyć i rozjaśnić czytelnikowi treść. Należy go za to docenić, jak na ówczesne możliwości jest to opracowanie całkiem informatywne. Język tego przekładu, choć biorąc pod uwagę ówczesne maniery, jest prosty, to jednak jest już na dzień dzisiejszy w wielu miejscach toporny, co oczywiście jest podyktowane w dużej mierze tym, że sam epos w oryginale pisany był językiem archaicznym, jak również rażący nieaktualnymi już formami gramatycznymi. Bromskiemu jednak nie w pełni udało się oddać dostojny i podniosły klimat eposu, w zamian złagodził jego temperament. Widać to szczególnie porównując jego przekład do tego, którego dokonała (również z oryginału) Krystyna Łyczkowska i który został zamieszczony w tomiku „Mity akadyjskie” wydawnictwa Agade. Jest on aktualniejszy i mimo wszystko lepszy.