Jesteśmy społecznością, która kocha książki

'' Żyjąc w tym samym pokoju , oddaleni od siebie zaledwie o kilka kroków , ludzie nic nie wiedzą jeden o drugim '' '' Grabarz '' wywodzącej się z byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej pisarki Margarete Neumann , to opowieść bardzo , bardzo smutna . Opowiada dokładnie o takich ludziach o jakich mówi powyższy cytat . Ludzie którzy żyją w jednym mieszkaniu a jednak nie chcą lub nie potrafią uczestniczyć w życiu '' współlokatorów '' . Smutniejsze jest to tym bardziej że są to rodziny , mieszkające w jednym domu , czasem jak to jeszcze niedawno było na wsiach , w jednym pokoju , a jednak bardziej sobie obcy niż dwoje ludzi na przeciwnych biegunach planety . Dramaturgii tej samotności w tym wypadku dodaje fakt , że akcja książki dzieje się w czasie burzy , a właściwie nawet dwóch burz , które nadciągając z przeciwnych stron , spotkały się właśnie nad tą wsią na krańcach świata . Potoki wody lejące się z nieba raz po raz rozjaśnianego błyskawicą której towarzyszy przeraźliwy huk grzmotów . W tej to scenerii , my czytelnicy '' podpatrujemy '' zachowania mieszkańców i przyglądamy się ich losom . Zacznijmy więc od tytułowego grabarza . Grabarz został grabarzem zupełnie nie z własnej woli , namówiła go do tego żona . Grabarz całe życie marzył o ogrodnictwie , uwielbiał grzebać się w ziemi , ale nie po to by chować w niej zmarłych , lecz by sadzić w niej '' życie '' . '' Grabarz '' , to człowiek który w obecnej chwili , niemal na skraju swojego życia dostaje w końcu szansę robienia tego co tak bardzo kocha , ma okazję zostać prawdziwym ogrodnikiem . Czy zdecyduje się na to ? i co z tego wyniknie ? Czy pozwoli mu na to żona która od dziesięciu lat złożona do łóżka chorobą , nadal próbuje manipulować swoim ślubnym ? . Druga para , a właściwie rodzina . Mąż który wrócił z wojny niewidomy i mimo upłynięcia dziesięciu lat , nie potrafi powiedzieć żonie jak to się stało , nie potrafi w ogóle z nią rozmawiać , żyją jak dwoje obcych ludzi pod jednym dachem . Czy żona w końcu dowie się co się stało z jej mężem ? Czy będzie dla niej tchórzem , czy bohaterem ? W tym wszystkim , w tej '' zmowie milczenia '' dwojga dorosłych , jest jeszcze ich nastoletnia córka , z którą też nikt nie rozmawia i która nie potrafi się odnaleźć w zaistniałej sytuacji . Kolejny mieszkaniec tej wsi to przewodniczący spółdzielni , który mimo że ma nastoletniego syna również nie potrafi z nim rozmawiać . Zasklepił się w swojej dziesięcioletniej żałobie po śmierci żony . W czasie burzy czeka na syna , którego znowu gdzieś '' diabli ponieśli '' i zastanawia się czy nie iść do któregoś z sąsiadów , tak po prostu , by nie być samemu , ale zaraz wstrzymuje samego siebie , że przecież zaraz pomyślą że czegoś od nich chce , nikt nie uwierzy że przewodniczący spółdzielni przyszedł ot tak sobie , bo boi się samotności . To bardzo dojrzała książka pani Neumann , bardzo wiarygodne postacie , tak smutne i zagubione , że to namacalnie wręcz wylewa się z kart powieści . Warto przeczytać tę książkę , mimo dołującego wydźwięku , ponieważ mimo tego iż została wydana w 1963 roku , nic nie straciła na swej aktualności . Smutek ten z czasów ponad pięćdziesiąt lat temu i obecny , w niektórych rodzinach jest identyczny . Identycznie destrukcyjny , odbierający siły i chęci do życia . Zmienił się powód i może czasem natężenie , ale sam smutek , smutkiem pozostał .