Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najpierw moją uwagę zwrócił tytuł. "O Bogu, który sobie nie pójdzie". Wymowny i trafny, bo przecież wiem, że Bóg, w którego wierzę, nigdy się nie obrazi, nie odwróci ode mnie, nie zostawi w potrzebie. A później, kiedy już zaczęłam czytać tę "małą książeczkę o wielkich sprawach", to przestać nie mogłam. Tyle w niej słów mądrych i ożywiających serce. Tyle materiału do zadumy nad sobą, relacją z innymi i Bogiem. A to wszystko ujęte w formę przystępną i obrazową, w której metafora splata się z prowokacyjnym pytaniem, a liryczna puenta z prozą życia. I choć nie powinno się tej książki ks. Marcina Godawy czytać zbyt szybko, ja to zrobiłam. I zamiast czytać po jednej medytacji na dzień, przeczytałam wszystkie w dwa wieczory. Ale wrócę do nich na pewno! Tym bardziej, że autor zmusił mnie wręcz do refleksji nad jakością mojego czytania w tekście "Czy jeszcze potrafimy czytać?" Posłuchajcie fragmentu tych rozważań: "Czy jeszcze potrafię czytać ze zrozumieniem? Czy moje czytanie nie staje się ucieczką - od siebie, świata, człowieka, Boga? Rodzajem kulturowego oszołomienia, łagodnego narkotyku przeciwko dosłowności prawdy? Budowaniem obrazu siebie jako tego wykształconego erudyty, uczonego w Piśmie? Czy nie jest tak, że czytam dużo, by nie przeczytać tego najważniejszego?" Prawda, że dobrze sformułowane pytania? A takich jest w książce ks. Godawy dużo więcej! Są tak dobrze postawione, że mnożą kolejne. Nie ma na nie jednej właściwej odpowiedzi. Każą stanąć w prawdzie przed sobą i przyjrzeć się swoim intencjom. Są jak zwierciadło, w którym możemy odkryć swoją i Boga prawdziwą twarz. "Boga, który nigdy sobie nie pójdzie" i Jest Jedyną Pewnością w tym rozchwianym duchowo i moralnie świecie 💙💛 Szczerze polecam!