Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) Królewna Grudkowego Kosmosu to raptus, szybko wpada w złość i irytację (Skąd my to znamy?). Opowieść zaczyna się od takiego „małego” jej wybuchu, bo nie wszystkie zaproszone dziewczyny zjawiły się na przyjęciu-niespodziance, a te pięć, które są, nie okazują właściwego entuzjazmu. Mała emocjonalna ulewa przeradza się w prawdziwą burzę z piorunami, która kończy się wielkim fochem – królewna nie chce dłużej być królewną, dlatego wyrzuca swój diadem. Symbolem przynależności do kręgu monarszego jest gwiazda, którą zauważa BMO, gdy spada z nieba. I we właściwym momencie wypowiada swoje najskrytsze marzenie: „Życzę sobie, życzę sobie… zostać królewną! Chciałbym mieć w sobie to coś”. Jego życzenie zostaje potratowane dosłownie: dziewczęta, adventure timeuczestniczące w imprezie, przeniesione zostają do elektronicznych wnętrzności BMO. Jakie siły to sprawiły? Tego się nie dowiadujemy, bo i po co. Należy pamiętać, że kraina Ooo słynie z tego, że zasada obiektywnej przyczynowości częstokroć jest zawieszana. Nie należy się tym zrażać, po prostu przyjąć za pewnik. Królewna Szkielet, Królewna Mięśni, Królewna Zarodek, Królewna Śniadania, Królewna Żółw, Królewna Grudkowego Kosmosu chcąc się wydostać z wirtualnej rzeczywistości, muszą zgodzić się na reguły narzucone przez BMO i zagrać z nim (w nim) w pokręconą grę. Za scenariusz omawianego tomu odpowiada Danielle Corsetto, która świetnie odnalazła się na „babskiej imprezie”. Do tego dla swoich bohaterek napisała zabawne dialogi, lekkie i żywiołowe, bez silenia się na życiowe mądrości. Scenarzystka postawiła na fabułę jednowątkową; w porównaniu z Igrając z ogniem jest ona uboższa, co wcale nie znaczy, że jest gorsza. Konstrukcja opowiadania jest spójna i bardzo przejrzysta. Dzięki klarownej budowie pointa wybrzmiewa „głośniej”. Zabawa zabawą, ale pisarka zadbała także o to, aby przygoda królewien miała morał. (...) Fascynuje mnie spójność i konsekwencja w budowie całego uniwersum. Podoba mi się pewnego rodzaju „odrealnienie” i umowność sytuacji, w których znajdują się bohaterzy, a które nie mają wpływu na pewne podstawowe wartości, takie jak: solidarność, lojalność, wspólne działanie i, oczywiście, przyjaźń. Niby mamy do czynienia ze światem na opak, ale jednak w warstwie emocjonalnej i uczuciowej jest to rzeczywistość nadzwyczaj nam bliska. Co prawda w internetach można spotkać się opiniami dorosłych czytelników, że seria niekoniecznie jest przeznaczona dla dzieci. Nie mogę się z tym zgodzić. Pewnie dorosłym najtrudniej krolewny pikselizałapać absurdalny humor i umowność świata, jednak jestem przekonany, że dzieci oraz młodzież dobrze odnajdują opowiadane historie, a także właściwie dekodują „podprogowo” przekazywane morały. Myślę, że komiks można śmiało dać do przeczytania już dziesięcioletnim dziewczynkom. Chłopcy mogą mieć niejakie problemy przy próbie utożsamienia się z bohaterkami, ciężko im będzie odnaleźć na „babskiej imprezie”.... - - - cały tekst można przeczytać tu: https://dybuk.wordpress.com/2015/12/08/adventure-time-powiesc-graficzna-2-krolewny-pikseli/