Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiersze Halszki Olsińskiej ze zbioru Bliskie spotkania tchną delikatnością, kobiecym spojrzeniem ożywiającym nawet szafy, które jej sprzyjają i czuwają nad każdym dniem przepełnionym wzrastaniem w przekonaniu o ludzkiej niewiedzy, nieświadomości. Instynkt zwierzęcy – wbrew przyjętym przekonaniom – wie więcej niż ludzka intuicja. Co się dzieje, kiedy następują bliskie spotkania tych sfer? Wzajemne taktowne ustępowanie. Ale komu? Sobie? Wbrew sobie? Czy wbrew przyjętym regułom? Przekonaniom starców, którzy nic nie znaczą, bo z wiekiem człowiek wie jeszcze mniej i jeszcze mniej rozumie? Przepełnienie, przesączenie, doprawienie codziennością spotkań ze znajomymi, nieznajomymi, znanym i nieznanym. Wszystko ma tu swoje życie i naznacza nas swoim spotkaniem, obok którego nie możemy przejść obojętnie. Spotkania, na które można patrzeć przez pryzmat „filozofii dialogu” stworzonej przez Rosenzweiga, pielęgnowanej przez Bubera i Levinasa oraz Tischnera, gdzie "Inny" pozwala poznać "Ja", ale w wierszach odniesienie się do własnej egzystencji jest możliwe do „Innego”, który może być upersonifikowanym przedmiotem czy nawet pojęciem, które pozwala ją naświetlić różne elementy naszego „Ja” obdartego z Putmanowskiej wizji mózgów w naczyniach, bo przecież kształtowanego przez spotkania, które są tu bliskie. Dzięki prześwietlonej, zanalizowanej i ożywionej rzeczywistości możemy poznać siebie, wyznaczyć miejsce swojemu „Ja” w świecie pełnym „Innego” nakreślonym oszczędnym językiem, by dać szeroki zakres odczytu, możliwości wepchnięcia siebie w formy zawarte w utworach, do których może pasować każdy, ponieważ ludzie zostają tu pozbawieni indywidualności. Zbiór polecam wszystkim, którzy lubią od czasu do czasu zatrzymać się i podumać nad otoczeniem oraz własnymi z nim relacjami. Bilans kiedy w dallas zastrzelono prezydenta w rakowie padał deszcz byłam osiemnastolatką byłam po maturze byłam jak dziś nieśmiała szłam na spotkanie z adamem b studentem medycyny w ortalionie telewizor był w miejscowej szkole niewiele widziałam jeszcze mniej wiedziałam dziś na ekranie widuję w kolorze na życie przełożone tragedie antyczne i jeszcze mniej rozumiem i nic nie wiem Biodegradacja przynajmniej z ciałem ostatecznie nie mamy problemu Poetyka stosowana wiersz spuszczony z łańcucha pokarmowego uśmiech kota z cheshire znak wyzwolenia z przymusu zachowania twarzy na twarzy martwa natura ust zamkniętych na otwartość pod pędzlem języka rozkwita w przestrzeni zamysłu ogrodu i już z każdego drzewa jabłkiem złotym uśmiecha się kot niekoniecznie z cheshire Szafa ona przewiduje prześwitami materii sukien oślepiających szczęściem przyszłym przepatruje woale srebrne nocy gwiaździstych od cekinów niestosowanych w szarości dnia stuka obcaszami przemierzając marmurowe posadzki pewności że coś wreszcie musi się zdarzyć więc przygotowana rozwiera czeluści szaf utrzymanych w porządku tęsknoty a sukienki i perły bez ciepła kobiecego ciała umierają Autoportret nie jestem sobą poprawię się obiecuję sobie przed lustrem zasiada i kontestuje teorie umiaru wywabia jedno dorysowuje drugie aż się znajdzie w tłumie wcieleń Bliskie spotkania mijamy się codziennie znajomi z widzenia ustępliwie dajemy na drodze pierwszeństwo kobieta krok spowolni zagada kawka uprzejmie na krawężnik uskoczy ku śniadaniu na trawie podleci łagodnie czarne ptactwo i ludzie oto jak się toczy dialog dwóch kultur we wspólnocie życia osiedlowego