Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękny, polsko-francuski zbiór lapidarnych w większości wierszy. Zastanawia mnie jego niezwykła w moim przypadku siła oddziaływania, bo nie jestem fanką poezji "prostej", zrozumiałej "dla każdego" i do tego programowo lakonicznej. Tu jednak zwięzłości towarzyszy niesłychana kondensacja i nasycenie tych wierszy. Nasycenie zmysłowe: często synestezyjne ("Słyszę jak liście / oddychają światłem"; "Czuję jak rosną mi źrenice / Na dłoniach"),ale też tajemniczo introwertyczne (o czym pisze w przedmowie Leszek Żuliński) i ujmujące jednocześnie, jak we fragmencie "roztapiam światło milczeniem", gdzie, za sprawą swoistego odwrócenia zwyczajowo skorelowanych ze zjawiskami przymiotów, światło zyskuje postać śnieżnej bryły, podczas gdy milczenie nabiera kojącej materialności ciepłego oddechu. Wszystko to jest możliwe w upojeniu miłosnym, które okazuje się kluczem do, z jednej strony, romantycznie głębokiego postrzegania, "widzenia sercem" ("Odwracam oczy plecami" brzmi jak wolicjonalne rozwinięcie szekspirowskiego "Widzę! -- Gdzie? -- Przed oczami duszy mojej"); z drugiej -- do wyznań takich jak: "Twoje ciało / Czuję poza słowami ". Tego ostatniego nie należy moim zdaniem rozumieć jako założenia istnienia rzeczywistości zawsze uprzedniej wobec języka i, w ten sposób, powrotu do procederu wtłaczania naszej relacji z tą rzeczywistością w schemat jej prostego językowego odwzorowania (referencji). Widziałabym w tej frazie raczej pseudonim doświadczenia miłosnego, które "rozsadza" zmysły na tyle, że otwierają się różne niestandardowe przegródki, unikając przyporządkowania do etykiet: "językowe" vs "cielesne".