Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Totalny odjazd. Wszystko, co najlepsze w tzw. brytyjskim humorze i to zarówno tym klasycznym, kojarzącym się serialami „Allo Allo” i „Co ludzie powiedzą?” jak i tym współczesnym, spod znaku „Porachunków” i „Przekrętu” Guya Ritchie. Z tym ostatnim powieść Lindsaya łączy idealne połączenie wątków obyczajowych i sensacyjnych, perfekcyjne dawkowanie absurdalnego humoru i napięcia, umiejętność tworzenia groteskowych bohaterów oraz budowania bardzo filmowych scen. Jednak Lindsay Ritchiem nie jest. Początek „Legendy Barneya Thomsona” rozkręca się bardzo powoli, jest przegadany i zwyczajnie nudzi. Jednak warto przebrnąć przez te 30-40 stron ekspozycji, bo potem akcja nabiera odrzutowego tempa – trup ściele się bardzo gęsto, a umiejętności konstruowania zaskakujących zwrotów akcji mogą pozazdrościć pisarzowi ze Szkocji najlepsi spece od kina akcji z Hollywood. Powieść Douglasa Linsaya ma też zaskakującą wartość poznawczą. Wielka Brytania i jej mieszkańcy przynajmniej od połowy lat 90. Są synonimem kultury „cool”. W powieści Lindsaya czytana przez pryzmat Glasgow Wielka Brytania „cool” w sobie nie ma za grosz. To taki sam jak inne, kraj przyklejonych do telewizorów idiotek oraz marzących o kolejnym piwie, potrafiących gadać tylko o piłce idiotów. Bohaterowie „Legendy Barneya Thomsona” to parada clownów – w najlepszym razie smutnych, a najczęściej po prostu żałosnych. Jednak, choć podobni do siebie, nie tworzą szarej magmy, Literacki warsztat Lindsaya, zmysł obserwacji, oko do szczegółów, umiejętność cieniowania i wynajdywania smaczków, sprawiają, że każdy z nich jest inny. To oko do szczegółów i wynajdywanie smaczków daje nam jeszcze jeden diamencik w kolii „Legendy…” – z pozoru niewiele znaczący i nic nie wnoszący do akcji. Jednak tylko z pozoru, bo bez niego charakterystyka postaci i świata „…Barneya…” nie była był pełna. Tym diamencikiem są krótkie opisy teleturniejów streszczenia akcji telenowel oglądanych przez kobiety otaczające głównego bohatera. Czegoś tak absurdalnego nie czytałem od dawna. Warto powieść Lindsaya przeczytać choćby dla nich. Nasi satyrycy i komediopisarze powinni potraktować „Legendę…” jak podręcznik – jak kopać z klasą. Nic lepszego nie było na rynku od lat.