Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść o człowieku, który porzuciwszy przed laty żonę wraz z dzieckiem, zapragnął teraz odszukać i odzyskać swego niegdyś opuszczonego syna, a obecnie już dorastającego chłopca. Odniosłam wrażenie, że mężczyzna nieco zbyt dramatyzuje, stawiając siebie w roli ofiary jego decyzji. O synu przypomina mu chłopiec widziany w cyrku, stąd moje pytanie: czy nie dręczy go to codziennie? Czy nie myśli o nim każdego dnia? Liczą się przecież czyny, nie słowa. Zaczyna, ale nie kończy - pokazuje się synowi, Benowi, na oczy i znika, jak gdyby w ogóle tej podróży do niego nie przemyślał. Z drugiej strony wykazuje się rozwagą, bo bierze pod uwagę, że chłopiec może nie chcieć z nim rozmawiać. Drażni g jednak skrępowanie syna, któremu przecież za ojcowski wzór służył ktoś inny. Smutna puenta o tym, że na niektóre powroty jest już po prostu w życiu za późno. Mimo drażniącego głównego bohatera, historia ma w sobie niesamowitą siłę.