Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik3
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Aleksander Bowin
Znany jako: Александр Бовин, Alexander BovinZnany jako: Александр Бовин, Alexander Bovin
1
6,2/10
Pisze książki: publicystyka literacka, eseje
Urodzony: 09.08.1930Zmarły: 29.04.2004
Radziecki (rosyjski) dziennikarz i dyplomata.
Przyszedł na świat w Leningradzie. Jego ojciec, Jewgienij Bowin, był wojskowym przenoszonym wraz z rodziną w różne strony ZSRR. Absolwent Uniwersytetu Rostowskiego (Ростовский государственный университет) - prawo. Członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR). Jako dziennikarz przez wiele lat komentował w Związku Radzieckim sprawy zagraniczne. Po upadku komunizmu tym samym zajmował się w Rosji. Wykładał w Rosyjskiej Państwowej Szkole Nauk Humanistycznych (Российского государственного гуманитарного университета) w Moskwie. Ambasador Rosji w Izraelu (1991-1997). Wybrane publikacje książkowe: Интернационализм и наша эпоха (1965),В. И. Ленин о политике и политической деятельности (1971),Космические фантазии и земная реальность (1986),В «Известиях» и Тель-Авиве (1994),XX век как жизнь (2003). Dwukrotnie żonaty: 1. Nora Swierdłowa 2. Lena Kaliniczewa (do 29.04.2004, jego śmierć),2 dzieci: córka Jewgienija i syn Borys.
Przyszedł na świat w Leningradzie. Jego ojciec, Jewgienij Bowin, był wojskowym przenoszonym wraz z rodziną w różne strony ZSRR. Absolwent Uniwersytetu Rostowskiego (Ростовский государственный университет) - prawo. Członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR). Jako dziennikarz przez wiele lat komentował w Związku Radzieckim sprawy zagraniczne. Po upadku komunizmu tym samym zajmował się w Rosji. Wykładał w Rosyjskiej Państwowej Szkole Nauk Humanistycznych (Российского государственного гуманитарного университета) w Moskwie. Ambasador Rosji w Izraelu (1991-1997). Wybrane publikacje książkowe: Интернационализм и наша эпоха (1965),В. И. Ленин о политике и политической деятельности (1971),Космические фантазии и земная реальность (1986),В «Известиях» и Тель-Авиве (1994),XX век как жизнь (2003). Dwukrotnie żonaty: 1. Nora Swierdłowa 2. Lena Kaliniczewa (do 29.04.2004, jego śmierć),2 dzieci: córka Jewgienija i syn Borys.
6,2/10średnia ocena książek autora
67 przeczytało książki autora
48 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Fenomen Stalina Paweł Wieczorkiewicz
6,2
Ta niezbyt pozorna książeczka, to zbiór artykułów, wywiadów, listów otwartych radzieckich intelektualistów, którzy próbują w jakiś sposób rozliczyć się ze zbrodniami stalinizmu. Sęk w tym jednak, że jednocześnie pieją peany nad wspaniałością jedynego słusznego socjalistycznego ustroju, geniuszem Lenina, nieocenionym wkładem partii w rozwój Związku Radzieckiego, etc. Zupełnie zamykając oczy na represje, jakim poddano tysiące ludzi w trakcie i tuż po rewolucji. W żadnym z rozdziałów nie wspomniano nawet słowem o tym, że obalenie caratu okupiono hektolitrami krwi inteligencji, arystokracji, posiadaczy ziemskich, bogatszych chłopów. A wydarzenia takie jak powstanie w Kronsztadzie nazywają kontrrewolucyjnym, antyradzieckim wystąpieniem przygotowanym przez eserów, mienszewików, anarchistów i białogwardzistów, wspieranych przez imperialistów zagranicznych. Choć w rzeczywistości był to efekt strajków wywołanych niemożnością zaspokojenia podstawowych potrzeb oraz chęcią przeciwstawienia się coraz wyraźniejszej dyktaturze bolszewików.
Nikt nie chce dostrzec lub podkreślić oczywistego faktu, że ów „wspaniały” ustrój od samego początku budowany był w oparciu o niespotykany terror.
Stalin i jego kolejne czystki, to nic innego jak efekt tego samego podejścia do „rozwiązywania” problemów. I w moim przekonaniu, to co próbują zrobić autorzy, czyli potępić dyktatora przy jednoczesnym wybielaniu ustroju i reszty narodu jest zwykłym nonsensem. Do tego dochodzą też komiczne w gruncie rzeczy stwierdzenia (pozwolę sobie przytoczyć jedno z moich ulubionych:” (…) Armia Czerwona w zasadzie nie ustępowała armii niemieckiej. Przeciwnie, niewątpliwie miała nad nią ogromną przewagę pod względem ideowo-politycznym i moralnym.” serio?!?),których w całym tekście jest niemało, a których jedynym celem jest zapewne poprawienie samopoczucia autorów i wbicie czytelników w przekonanie, że skoro z przeszkodą w postaci Stalina dokonali aż tyle, to strach się bać, do czego by doszli bez tej kłody u nogi.
Pozycja ciekawa, o ile ktoś jest zainteresowany analizą sposobów zaklinania rzeczywistości, tudzież przemilczania oczywistych faktów, ewentualnie przykładem literatury propagandowej (w końcu książka została wydana w roku 1988, a więc na kilka lat przed rehabilitacją np. ofiar powstania w Kronsztadzie i oficjalnym potępieniem stosowanych wobec nich represji jako bezprawnych i sprzecznych z prawami człowieka).
O samym Stalinie natomiast nie dowiemy się z tej książki nic nowego.
Fenomen Stalina Paweł Wieczorkiewicz
6,2
Spodziewałem się po książce czegoś innego. Sądziłem że książka bardziej skupi się na Stalinie na jego życiu i rządzeniu, a nie na opisie ludzi, którzy chcą wybielić komunizm. Praca zbiorowa naukowców, którzy pisali o Stalinie. Fenomen Stalina co miał w sobie, że potrafił trzymać naród krótko i nie zawahał się przed usuwaniem siłowym. Czystki to był chleb powszechny do utrzymania władzy. Władza się zmieniała ustrój też się zmieniał strach pomału opadł i teraz każdy może pisać o Stalinie wszystko, bo Go już nie ma.