Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przemek kilkukrotnie wspominał o człowieku, który mu powiedział, że tej książki nie wyda, bo nie zgadza się z tezą. Ja nie wiem czy to bardziej teza, czy bardziej po prostu myśl przewodnia, ale ja bym skromnie powiedział, że jest nią to pieprzone, piękne "Nie zgadzam się z tym co mówisz, ale oddam życie, abyś miał prawo to powiedzieć." Voltaire'a. I to zauważywszy chciałbym jeszcze powiedzieć, że mam nadzieję, że nie jest to ta sama teza, której dopatrzył się niedoszły wydawca, bo jeśli tak jednak było, to z tego niedoszłego wydawcy musi być jeden z tych fanatyków, którzy za cholerę by się z tym cytatem nie zgodzili. No. A wracając do tego co ja sobie myślę o tej książce - ja sobie myślę, że to jest taki reportaż, który cholera powinien przeczytać każdy fanatycznie wierzący, każdy fanatycznie niewierzący i wszyscy pomiędzy. Bo jest duża szansa, że każdy z nich w tej książce znajdzie coś z siebie/dla siebie i może na przykład chociaż jeden na sto z tych fanatyków obojętnie którego obozu sobie po lekturze pomyśli "kurka, ale to jednak fajnie, że ludzie są tacy różni, a jednak potrafią wszyscy razem jakoś żyć i się nie pozabijać". I tak jeszcze o samej zawartości książki dodam, czyli było nie było o tych ludziach, że ja w jednym momencie czytałem coś, z czym gotowy jestem się utożsamić, w drugim czytałem coś, co mnie totalnie wkurwiało, a w trzeciej coś co mnie śmieszyło. Czasem śmieszyło w ten pozytywny sposób, a czasem śmieszyło w ten zły sposób, który się łączył z tym drugim momentem. Albo innymi słowy, byli w tej książce ludzie, z którymi poszedłbym na piwo i byli też tacy, których bym palnął otwartą dłonią w łeb. A już tak na sam koniec tylko powiem, że fajna ta książka. Tak zwyczajnie po ludzku fajna i dająca do myślenia. I mój mały, nie do końca jeszcze wyedukowany wewnętrzny antropolog bardzo się cieszył jak ją czytał.