Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To wręcz zaskakujące jak mało się wie o Mussolinim. Właściwie – jak ja mało wiem. I jak marginalnie się go traktuje na lekcjach historii. A przecież to co osiągnął, do czego doszedł i czego się w swoim życiu dopuścił stawia go na równi z innymi dyktatorami – potworami jak Hitler, Franco czy Stalin. I tak jak inni dyktatorzy nie ominęły go pewne cechy wspólne i schemat postępowania. Nadambitny, dążący do władzy za wszelką cenę, nie tolerujący sprzeciwu, patologicznie wręcz nieufny, pozbawiony z tego tytułu przyjaciół i bliskich osób poza najbliższą rodziną. Manipulator, bystry obserwator, zdolny poświęcić każdego dla własnej korzyści zręczny gracz polityczny. By dojść do władzy absolutnej, swoistego jedynowładztwa posunął się do sojuszu ze znienawidzonym kościołem katolickim i pogardzanym przez siebie Adolfem Hitlerem, dla którego Mussolini był idolem. I chociaż wszystko to robił dla dobra kraju i jego mieszkańców to wiadomo, że wartością nadrzędną w tym wszystkim był on sam. Duce. Nowy cesarz. Imperator marzący o podboju świata i odrodzeniu nowego imperium na kształt Cesarstwa Rzymskiego. Historycy podkreślają fakt, że pod jego dyktaturą nie zginęło tylu ludzi jak w przypadku Stalina czy Hitlera. Nasuwa mi się pytanie – od ilu zabitych ludzi zaczyna się mierzyć tyranię i bestialstwo? Nie da się bowiem ukryć, że Mussolini był despotycznym potworem – podbój Abisynii, haniebne ustawy antyrasowe, które wprowadził, przystąpienie do wojny wespół z nazistowskimi Niemcami czy wprowadzenie faszyzmu, od którego zaczęło się całe zło. To była zaskakująca lektura o człowieku o którym się wie a jednocześnie nie wie się nic. Rzetelna i bogata w fakty, całkiem ciekawie napisana. Aczkolwiek denerwował mnie autor, mam bowiem wrażenie, że jakby powstrzymywał się od swoich wniosków i przemyśleń to biografia ta zdecydowanie więcej zyskała jeśli chodzi i warsztat i styl. A tak poza tym to wręcz modelowy przykład biografii.