Jesteśmy społecznością, która kocha książki

OVERKILL. Dominik Sokołowski - Niestety, nie podobało mi się. Wg mnie nie wnosi zupełnie nic nowego. Mamy żołnierzy bliskiej przyszłości i kilka klisz wojennych (Afgan modny) i obyczajowych. Nie umiem dostrzec tu powodów, dla których MC zakwalifikował ten tekst - jest sprawnie napisany, ale nic ponad to. (1/6) PARCH. Piotr Patykiewicz - Dobre, klimatyczne, elegancko, nieśpiesznie napisane. Postapo. Bardzo zachęca do lektury powieści "Dopóki nie zgasną gwiazdy", która podobno rozgrywa się w tym samym świecie. (4/6) NAŁÓG POŚMIERTNY. Jacek Łosak - Niestety, podobnie jak OVERKILL, nie podobało mi się. Trudno streszczać, żeby nie zepsuć konceptu, a tutaj przynajmniej jest konkretny pomysł, jak w klasycznych opowiadaniach SF, które właśnie oparte są na przewrotności konceptu. Ale nie zachwyciło mnie. (2/6) CIŚNIENIE. Jeff Carlson - Jakby się bardzo uprzeć, to można by powiedzieć, że jest to tekst pod każdym względem (pomysł, realizacja, psychologia postaci, wgląd w koncepcję) wtórny względem Trylogii ryfterów Wattsa, więc zakładam, że autor nie zna tego cyklu - bo wtedy nie poruszałby takiego tematu. Jest to dla mnie klasyczny przykład sytuacji, kiedy NIE można robić z takiej "wtórności" zarzutu, ponieważ opowiadanie broni się jako sam w sobie niezły tekst, dobrze się czyta, pewne obrazy zostają w pamięci. Tak sobie tylko pomyślałam, czy standardowa amerykańska żona naprawdę nie jest w stanie wytrwać w wierności dopóki mąż nie wróci z misji :P czy to jednak, jak w przypadku OVERKILL, tylko taka klisza, żeby było dramatyczniej. No ale OK, tu przynajmniej ma to jakiś sens. (4/6) DZIECI MORIABE. Paolo Bacigalupi - Tekst numeru. Czytany nad morzem, co dodało mu niewątpliwie uroku. Fantasy z krakenami w roli głównej. Poetyckie, depresyjne, okrutne i piękne. (5/6) DZBAN WODY. Ursula K. Le Guin - Kupiłam NF dla tego właśnie opowiadania. "Najnowsze opowiadanie Ursuli Le Guin" - taka zapowiedź elektryzuje. Niestety to kompletnie nie moje klimaty - rozumiem, że Autorka wielką poetką jest, a tekstowi nie mam kompletnie nic do zarzucenia formalnie, ale to jest rzeczywiście bardziej przypowieść. A ja nie przepadam za przypowieściami. Pozwolicie, że pozostawię bez oceny, bo ta obiektywna kompletnie nie oddaje mojego zapału do lektury. Publicystyka jak zwykle nie była dla mnie zbyt ciekawa, poza informacjami o dawnych i obecnym Mad Maxie (artykuł i felieton) oraz tradycyjnie - felieton Orbitowskiego (tym razem o irańskiej wampirzycy na deskorolce).