Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałem. Wciągnęło mnie tak, że postanowiłem nie przerywać i poznać całą historię za jednym razem. Niesamowite przeżycie. Bardzo realistycznie oddane pewne nastroje, które nieuchronnie spotykają nas wszystkich. I to dążenie do przezwyciężenia ich. Podobały mi się w powieści fragmenty utrzymane w stylu powieści obyczajowej i psychologicznej. Czasem też pojawiała się filozoficzna refleksja nad konsekwencjami zła. Jak by wyglądało życie w innym wariancie, jakie byłyby konsekwencje innych naszych decyzji. To cenne. Bardzo zgrabnie wyszedł też pomysł z wpływem ciemnych sił na bieg zdarzeń ludzkich wydawałoby się, zupełnie przewidywalnych. Ta groteska w sądzie spowodowana zlekceważeniem przedstawiciela zła i inne. Jak w "Mistrzu i Małgorzacie". Potem akcja staje się coraz bardziej wzruszająca i głęboka i niektóre momenty są konstruowane jak szlifowane klejnoty, na przykład ten ze spotkaniem bohatera z rudowłosą i uświadomieniem sobie, co to oznacza. Co to będzie oznaczało naprawdę, kiedy.... Tu już czyta się z prawdziwymi emocjami. Poniekąd podczas drugiego spotkania, już gdzie indziej, wszystko to i tak on musi z przerażeniem ujrzeć, ale i tak nie wiadomo, na ile to prawda i czy się wyjaśnia, bo w jednym z wariantów zakończenia jeszcze ciekawiej to wygląda i mogą to być właśnie oni. A tymczasem nic nie wiadomo, ale to stanowi wtedy naprawdę cały świat. Osobiście wszystko odczytałem nie w sensie nadprzyrodzonym, ale kto wie... I to pytanie: "Jeżeli nie ma kogoś takiego, to czy nie można by było nim się stać?" Bardzo umiejętnie autorka konstruowała obrazy takich scen. Dalej rozwinięcie akcji już bez wątków pobocznych pędzi do momentu kulminacyjnego coraz szybciej i bardziej niesamowicie. Przyjaźń, poświęcenie, szlachetność. To jest to. I nieziemskie romanse. Nie tam romanse - miłość silniejsza niż śmierć. Mam nadzieję, że nie zdradziłem puenty. Wydaje mi się, że podczas pisania tego wszystkiego autorka potrafiła przeżyć i odczuć w rzeczywistości to wszystko i o wiele więcej. Tak samo odbiorcy literatury. Twórczość to tylko symbol i ma sens wtedy, jeżeli odbija się rezonansem w umysłach odbiorców i ma tam jakąś moc sprawczą. Być może czytelnicy wyczytają z tego o wiele więcej niż jest tam literalnie, bo przecież każdy z nich mierzy się z nieprzewidywalnym życiem. Żeby nie przesłodzić, powiem co nie było w moim guście. Trochę raził mnie okultyzm przenikający całą fabułę i sympatia narratora do metalu, używek i związanych z nimi ulotnych "snów", ale to już nie moja sprawa. Symbolika niektórych bohaterów jest powiązana z satanizmem (bo przekornie w jego stylu odwraca role). I nadal nie wiadomo, dlaczego Bóg milczy, a dziwna istota chce nas śmiertelnie przelęknąć i zjeść. Polecam! Krzysztof 35 lat.