Najnowsze artykuły
- Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”LubimyCzytać1
- Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułówLubimyCzytać2
- ArtykułyEkranizacja Chmielarza nadchodzi, a Netflix kończy „Wiedźmina” i pokazuje „Sto lat samotności”Konrad Wrzesiński8
- ArtykułyCzy książki mają nad nami władzę? Wywiad z Emmą Smith, autorką książki „Przenośna magia“LubimyCzytać1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Herbert W. Franke
Źródło: de.wikipedia.org
Znany jako: Herbert Werner Franke,...Znany jako: Herbert Werner Franke, pseudonimy: Sergius Both, Peter Parsival
11
4,3/10
Urodzony: 14.05.1927Zmarły: 16.07.2022
Urodzony w Austrii pisarz i naukowiec, który po uzyskaniu doktoratu w Wiedniu w 1950 roku przeniósł się do Monachium, gdzie wykładał estetykę cybernetyczną na Uniwersytecie Monachijskim; pisał również jako Sergius Both. Po opublikowaniu w latach 50. znacznej ilości literatury faktu, głównie na temat paleontologii, chemii, speleologii czy grafiki komputerowej (której był pionierem),w 1957 roku zaczął również publikować sf: najpierw krótkie opowiadania, takie jak te zebrane w Der Grüne Komet: Utopische-technische Kurzgeschichten (zb 1960; rozsz. 2014).
Pierwsza powieść: Das Gedankennetz (1961). Do jego najlepszych powieści należą: Die Glasfalle (1962),Die Stahlwüste (1962),Der Elfenbeinturm (1965),Zone Null (1970) i Ypsilon Minus (1976). Najczęściej tłumaczona powieść: Der Orchideenkäfig (1961). Ostatnia powieść: Flucht zum Mars (2007). Łącznie wydał 20 powieści (pod własnym nazwiskiem). Kolejne zbiory: Einsteins Erben (1972),Zarathustra kehrt zurück (1977),Paradies 3000 (1981),Der Atem der Sonne (1986),Spiegel der Gedanken (1990) plus podsumowanie twórczości nowelistycznej Die Zukunftsmaschine – 49 Geschichten aus 49 Jahren (2007). Frane jest także autorem 12 słuchowisk radiowych i sztuki dla teatru marionetek Der Kristallplanet (2007) Laureat wielu nagród literackich w Niemczech. W 2016 uhonorowany tytułem European SF Grand Master za całokształt twórczości przez Europejskie Stowarzyszenie SF. W Polsce znany jest głównie z 12 krótkich nowelek z debiutanckiego zbioru Der Grüne Komet opublikowanych w Problemach #12/1975 w przekładzie Jerzego Prokopiuka i kilku innych (w Problemach i w fanzinach),a także z dwóch książek popularnonaukowych wydanych przez PWN: Magia cząsteczek (Magie der Moleküle, 1958; pol. 1960) i Mowa przeszłości (Die Sprache der Vergangenheit, 1962; pol. 1966 – Biblioteka Problemów #107, archeologia, paleontologia). (Oprac. MSN)
Pierwsza powieść: Das Gedankennetz (1961). Do jego najlepszych powieści należą: Die Glasfalle (1962),Die Stahlwüste (1962),Der Elfenbeinturm (1965),Zone Null (1970) i Ypsilon Minus (1976). Najczęściej tłumaczona powieść: Der Orchideenkäfig (1961). Ostatnia powieść: Flucht zum Mars (2007). Łącznie wydał 20 powieści (pod własnym nazwiskiem). Kolejne zbiory: Einsteins Erben (1972),Zarathustra kehrt zurück (1977),Paradies 3000 (1981),Der Atem der Sonne (1986),Spiegel der Gedanken (1990) plus podsumowanie twórczości nowelistycznej Die Zukunftsmaschine – 49 Geschichten aus 49 Jahren (2007). Frane jest także autorem 12 słuchowisk radiowych i sztuki dla teatru marionetek Der Kristallplanet (2007) Laureat wielu nagród literackich w Niemczech. W 2016 uhonorowany tytułem European SF Grand Master za całokształt twórczości przez Europejskie Stowarzyszenie SF. W Polsce znany jest głównie z 12 krótkich nowelek z debiutanckiego zbioru Der Grüne Komet opublikowanych w Problemach #12/1975 w przekładzie Jerzego Prokopiuka i kilku innych (w Problemach i w fanzinach),a także z dwóch książek popularnonaukowych wydanych przez PWN: Magia cząsteczek (Magie der Moleküle, 1958; pol. 1960) i Mowa przeszłości (Die Sprache der Vergangenheit, 1962; pol. 1966 – Biblioteka Problemów #107, archeologia, paleontologia). (Oprac. MSN)
4,3/10średnia ocena książek autora
2 przeczytało książki autora
12 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Игрек минус. Сборник научно-фантастических произведений
Herbert W. Franke
0,0 z ocen
1 czytelnik 0 opinii
1986
Najnowsze opinie o książkach autora
Das Zeitfahrrad Arthur C. Clarke
3,0
„Rower czasu” (tak polski przekład tytułu) to coś na kształt polskich antologii fantastyki w stylu „Rakietowych szlaków”. Jednak rok wydania tej niemieckiej antologii już wskazuje na zasadniczą różnicę między obydwoma tytułami: O ile ta polska powstała już w roku 1958, mając tym samym ogromne znaczenie dla rozwoju polskiej fantastyki, o tyle jej enerdowska, 16 lat młodsza kuzynka to w pewnym sensie pogrobowiec.
Mimo że Edwin Orthmann, redaktor „Roweru czasu”, przedstawia kilku bardzo znaczących autorów, to zabrakło mu jasnego celu przy doborze tekstów. Zebrał on opowiadania z całego dotychczasowego dorobku science fiction. Możemy więc przeczytać klasyczne opowiadania H. G. Wellsa i Petera Grunerta z przełomu wieków XIX-go i XX-go, aby zaraz potem skoczyć w czasy złotego wieku SF (lata 50-te),gdzie obok takich perełek jak „The Songs of Distant Earth” Arthura C. Clarke'a musimy jakoś strawić dosyć słabe wytwory socjalistycznej SF (Walentyna Żurawljowa, Aleksander Szalimow). Pierwsze wprawki braci Strugackich oraz Siergieja Sniegowa to w dużym kontraście teksty o wiele ciekawsze, choć z pewnością nie należące do najlepszych z dorobku tych autorów. Obok takich klasyków jak Clifford Simak, Herbert W. Franke czy Isaac Asimov zmuszeni jesteśmy do lektury tekstów początkujących w latach 70-tych autorów wschodnioniemieckich (Branstner, Krupkat, Leman i Taubert). A to oczywiście powoduje, że poziom antologii jest bardzo nierówny.
Facyt: „Rower czasu” rozczarowywuje doborem tekstów, zarówno pod względem jakościowym jak i brakiem konkretnej myśli przewodniej.
Computerspiele Thomas Ziegler
4,0
Jak odkryłem za pomocą tej książki, antologia „Dzikie karty” pod redakcją George'a R. R. Martina nie była pierwszym tego typu produktem, który zdobył uznanie czytelników. Kilka lat wcześniej pojawiły się niemieckie „Computerspiele”, a i one nie były zapewne pierwsze.
„Gry komputerowe” (tak polskie tłumaczenie tytułu) to wspólny projekt dziesięciu niemieckich autorów science fiction, którzy postanowili napisać opowiadania na raczej prosty temat podany przez Rolanda Rosenbauera: Pierwszy ziemski statek z napędem nadświetlnym powraca z misji do Gwiazdy Barnarda i jego załoga zastaje wyludnioną Ziemię. Czy wychodząc z takiego punktu da się napisać ciąg interesujących opowiadań, które ułożą się w całą powieść?
Raczej jednak nie. To znaczy całość jest połączona tekstami klamrowymi Rosenbauera w taki sposób, że sprawia dosyć spójne wrażenie. Ale większość opowiadań jest po prostu mało ciekawa, nawet nudna. Wygrywają teksty, które podjęły temat w sposób niekonwencjonalny lub zrobiły z zadania groteskową satyrę. Najlepszym przykładem jest „Die sensitiven Jahre” (Sensoryczne lata) Thomasa Zieglera (nagrodzone notabene Laßwitzem jako najlepsze opowiadanie roku 1980),gdzie genialny wynalazek zostaje drastycznie skomercjalizowany, co prowadzi koniec końców do katastrofy. Tekst to dla mnie zaledwie poprawny, aczkolwiek zabawny. W podobne tony, jakościowo jednak nieco słabiej, uderza Rosenbauer w „Und wer ist Gott?” (A kto jest Bogiem?). Surrealne jest „Der Zeitarzt” (Lekarz czasu) Borcharda, zaczynające się w następujący sposób: „Nie potrafię czarować słowami. Mam na imię Hugh Harris [główny bohater książki] i wylądowałem w słabej historyjce SF”. Nic dodać, nic ująć.
Tomik jest rozczarowaniem. Przypuszczam, że zawiniły tutaj „parametry wyjściowe”, które pozostawiają autorom wprawdzie sporo miejsca na własną interpretację tematu, ale poprzez to nie dają możliwości stworzenia spójnego świata. „Computerspiele” to literacki pobyt w salonie gier komputerowych: Jazgot z głośników, stukot kulek flippera, gwar podekscytowanych rozmów graczy – tło jest wprawdzie barwne, ale i bardzo chaotyczne. Zbyt długi pobyt w takim miejscu może skończyć się tylko bólem głowy.