Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widząc pierwszy raz książkę Adama Borowieckiego pod tytułem "Poddasze" sądziłam, że to dobra lektura na podróż. Jej rozmiary sprawiły, że łatwo było ją spakować do torebki i ruszyć w drogę. Gdy rozsiadłam się już w tramwaju i otworzyłam pierwszą stronę, przekonałam się, że nie tak szybko skończę ją czytać... "Poddasze" to groteskowa opowieść o grupie młodych ludzi, którzy mimo, że ciężko pracują nadal nie zarabiają tyle ile by chcieli. Postanawiają więc założyć spółkę pod nazwą "ferajna". Razem wyjeżdżają do Paryża, aby obrabować bank, ponieważ jest to najszybszy sposób na wzbogacenie się praktycznie bez wysiłku. Aby wykonać swój plan do ich ferajny dołączają inne osoby, która przydają się do osiągnięcia celu. Język w jakim napisano powieść jest specyficzny. Charakteryzuje się bardzo dziecinnymi rymami, mnóstwem zdrobnień i ogólnie panoszącym się chaosem. Z trudem dobrnęłam do końca, mimo, że ma tylko 130 stron. Wydarzenia są niejednolite i niepoukładane. Kilka fragmentów czytałam po dwa razy, ponieważ nie mogłam zrozumieć co autor miał na myśli. Ten eksperyment stylistyczny jest owszem, dość ciekawy, jednak kompletnie nie czytelny. Wydaje się być połączeniem tekstów hiphopowych (miejscowego rapera Siwego) i próby rozmowy mężczyzny po upojeniu alkoholowym. Dużo lepiej by wypadła ta historia w wersji audio. Niestety jak zaczęłam czytać na głos, moja rodzina miała dość :) Nie wiem czy teraz nie będę dorabiać jakiejś ideologii to zwykłego żartu artystycznego, ale moim zdaniem Adam Borowiecki właśnie przez wykorzystaniu takich zabiegów stylistycznych, chciał przedstawić świat w jakim żyje współczesna młodzież. Ciągłe zabawy, zamiłowanie do alkoholu, chęć zdobycia łatwej gotówki, szybkie romanse bez zobowiązań. W życiu ferajny nie ma miejsca na głębokie przemyślenia. Liczy się tu i teraz. Na pewno nie podejmę się czytania "Poddasza" po raz kolejny. Myślę, że może się spodobać osobom, które szukają czegoś nowego, odmiennego, które nie boją się niekonwencjonalnych metod pisania. Niestety to nie moja bajka i sami musicie się przekonać, czy podołacie przeczytać ją w całości. http://wirtualna-kultura.blogspot.com/