Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do wszystkich książek o tematyce obozowej należy podejść z należytym szacunkiem, zwłaszcza gdy zawarte są w niej fragmenty autentycznych zapisków. W książce poznajemy historię Rosie młodej żydowskiej tancerki, której przyszło żyć w najgorszych czasach w historii dla Żydów. Większa część książki jest przedstawiona z jej perspektywy dodatkowo uzupełnionej autentycznymi listami, fotografiami oraz zapiskami z notatnika. Kilka rozdziałów zostało przedstawionych z punktu widzenia autora- syna brata Rosie, który dopiero po latach poznał historię swej ciotki i całej rodziny. Na pierwszy rzut oka książka może się wydawać kolejną pozycją, która przybliży przerażający obraz wojny oraz obozów koncentracyjnych. Mi jednak w tej książce ”coś nie zagrało”. Nie mam jakoś pewności co to prawidłowości zapisków z pamiętnika głównej bohaterki. Tzn. może faktycznie zostały w nim zawarte przez nią takie informację jednak nie mogę sobie wyobrazić, że sytuacje te miały miejsce. I jakoś nie mogę uwierzyć w to ogromne szczęście (o ile można tak powiedzieć) Rosie jakie jej towarzyszyło przez cały pobyt w obozach. M. in.: wszyscy słyszeli o wielogodzinnych, wymęczających i przeprowadzanych na zewnątrz (nawet zimą) apelach w Auschwitz. Również w książce jest o nich mowa. Rosie opowiada o swoim pierwszym takim apelu, który trwał 3 godziny i o tym jak po nim poszła do strażnika SS i powiedziała, że ludzie nie są w stanie tego przetrwać i od tego czasu apele trwały 15 minut.. Serio?? Jakoś ciężko mi w to uwierzyć.. Kto jak kto ale SS raczej się tym nie przejmowali. I bardziej prawdopodobne wydaje mi się, że gdyby Rosie (czy ktokolwiek inny) podszedł do strażnika z taką uwagą mogłaby to być ostatnia uwaga w jego życiu albo co najmniej dostałby karę cielesną a nie jeszcze skrócenie apeli.. Jakoś w innych historiach nie natrafiłam na taką informację. Takich niewiarygodnych przypadków w tej książce jest dużo więcej dlatego trzeba brać na nią dużą poprawkę. Mnie nie zachwyciła w ogóle. Źle mi się ją czytało. I jak dla mnie jest zdecydowanie najsłabszą książką o tematyce wojennej z jaką się spotkałam.